Een goed boek moet boeien. Dat is nu hetgeen dit boek bij mij non-stop heeft gedaan, mij geboeid, mij meegesleept, mij ontroerd, mij op het verkeerde spoor gebracht en mij telkens naar meer doen verlangen. Ik heb een grote appreciatie kunnen opbrengen over de manier waarop Zafón schrijft, hij doet dit niet alleen met oog voor de kleinste details maar hij zorgt er ook voor dat ieder van ons kan genieten van elke zin die hij schrijft. Het is dan ook geen wonder dat critici het unaniem eens zijn: Zafón verdient niets dan lof voor dit boek.

De zinnen kunnen soms wat langdradig zijn maar de materie die er in steekt zorgt ervoor dat we niet alleen tekst maar ook klank en beeld krijgen bij dit boek. De schrijver slaagt er niet alleen in een verhaal te creëren, hij laat het historische aspect ook niet ontbreken en schets een mooi beeld van het duistere Barcelona onder de Franco dictatuur.
Zafón heeft de personages zo zorgvuldig uitgewerkt dat je naarmate het boek vordert, je je bij hun leven betrokken voelt.
Elk personage heeft zijn geheimen waar de lezer naar op zoek moet. Het mooie is dat Daniels leven een weerspiegeling wordt van het boek van Juliàn Carax. Hij maakt precies die obstakels mee die Juliàn beschrijft. Dus terwijl hij op zoek gaat naar meer informatie over het boek, is hij bezig met de zoektocht naar zichzelf en naar de liefde.
De karakters van de personages zijn zo verschillend dat ieder van ons zich wel kan vergelijken met één van de hen. We hebben Fermín, de wijze, charmante man die altijd klaarstaat om Daniel te helpen. Hij zorgt eveneens voor de grappige en lichtere noot in het boek. Juliàn, die volledig verloren is in deze wereld, hij berouwt de fouten die hij gemaakt heeft en weet niet meer wat “het leven” is. Miquel, de beste vriend van Juliàn die zijn leven opoffert voor hem. Nuria, die alles voor haar geliefde doet, al blijft deze liefde onbeantwoord. Fumero, het personage dat vol haat en wrok zit tegenover Juliàn en al diegene die nog maar iets met hem te maken hebben gehad. En dan hebben we nog Daniel die op zoek gaat naar meer informatie over de schrijver van zijn boek en die ondertussen zichzelf en zijn ware liefde vindt.

“Dat was mijn verhaal. Ons verhaal. In de verloren voetstappen van Carax herkende ik de mijne”

De schrijver blijft je telkens weer op het verkeerde spoor zetten waardoor het een aartsmoeilijke klus wordt om het boek al op voorhand te voorspellen. Het einde van het boek is ongelooflijk spannend en misleidend. Wanneer juist de tranen beginnen te vloeien en je je zakdoeken bij de hand neemt, blijkt het dat het niet tranen van verdriet horen te zijn maar juist wel tranen van opluchting.
Om mijn adoratie van dit boek te besluiten: “Mijn hart is voor altijd verloren in de schaduw van de wind.”