Recensie Rode hond, rode hond

De Canadees Patrick Lane, van origine dichter, en niet de eerste de beste, deed zes jaar over zijn late debuutroman 'Rode hond, rode hond'. Een schitterend boek dat in meerdere opzichten opvalt, maar niet aan tere zieltjes is besteed. 'Een klap in je gezicht', volgens een recensent. 'Patrick Lane's land is woest en leeg, weinig vergevingsgezind, en wordt bevolkt door getekende, opgejaagde mensen'. De plaats van handeling is het ruige Okanagan Valley in het zuidwesten van Canada, 1958. En de hoofdpersonen zijn lid van of verbonden met een familie waar dood, pijnlijke herinneringen en gewelddadigheid om voorrang strijden. Lane's beschrijvingen zijn 'tot op het bot uitgekleed', en van een originaliteit die je zelden tegenkomt. Het lijken gedichten te zijn in prozavorm. De vele facetten van het Canadese platteland komen in evenvele gradaties voorbij, en Lane weet ze steeds weer pakkend te omschrijven. In zoveel 'omgeving' lijkt het plot ondergeschikt. De broers Tom en Eddy Stark maken wel een ontwikkeling door, maar ze blijven slachtoffer van hun verleden. En in de ruige kolonistenomgeving waarin ze leven - waar hondengevechten de enige vorm van 'vermaak' zijn en waaruit geen ontsnappen mogelijk lijkt, behalve voor een jaartje tuchtschool in Vancouver - is het wachten op de 'next tragedy to unfold'.