een heerlijk zoektocht naar zichzelf

Evelien (38) noemt zichzelf geflopt: ze is niet meer verliefd op haar man, ze is niet de moeder die ze wil zijn voor haar twee dochters en als schrijfster schrijft ze momenteel weinig. Op het verjaardagsfeestje van haar beste vriendin ontmoet ze Kees. Hij doet haar een oneerbaar voorstel waar ze niet op ingaat, maar toch ontstaat er contact. Hij stelt voor 365 dagen koffie te drinken. Tijdens die afspraken, waar ze steeds meer naar uitkijkt, ontstaan er diepe gesprekken. Kees laat haar nadenken over wie ze is. Hij wordt als een verslaving, en daar is ze zich bewust van. Een familievakantie naar Ibiza en relatietherapie volgen. Wat gaat ze doen?
Ondanks dat de titel de verwachting oproept dat Evelien op zoek gaat naar de ideale man, zou ik eerder zeggen dat ze op zoek is naar zichzelf. Op sommige punten kon ik me goed inleven in Evelien, en voelde ik met haar mee. Ik krijg weer buikpijn wanneer ik denk aan hoe realistisch Mathilde Hoekstra beschreef hoe een van de dochters met haar enkel tussen de spaken zat en Evelien zelfs kracht bijzette, omdat ze dacht dat het een takje was. Zo pijnlijk herkenbaar.
Mathilde Hoekstra schreef met dit boek haar tweede roman, deels gebaseerd op haar eigen leven. Dat komt in bepaalde aspecten duidelijk terug (zo zijn zowel Mathilde als Evelien schrijfster, redacteur bij verschillende tijdschriften en werkzaam bij de Erasmus Universiteit), en het maakt ook wel ontzettend nieuwsgierig naar wat in het boek wel en niet echt gebeurd is. Het is voor veel mensen ongetwijfeld een herkenbaar onderwerp. Als lezer heb je onmiddellijk door dat het contact tussen Kees en Evelien weinig positiefs kan opleveren voor haar huidige relatie en wil je van verre roepen dat ze er meteen mee moet stoppen. Dat doet ze niet, maar dat levert dan juist wel een interessant verhaal op. Mijn sympathie ging vooral uit naar Taeke, haar man, en minder naar de hoofdpersoon zelf. Natuurlijk heeft hij zijn aandeel in dit niet zo gelukkige verhaal, maar hij lijkt toch nog erg zijn best te doen om voor Evelien te willen blijven vechten. De schrijfstijl van Mathilde Hoekstra spreekt me erg aan. Het boek leest heerlijk weg, is zeker in het begin erg realistisch geschreven (het zou over je beste vriendin kunnen gaan) en toch lijkt er soms ook een diepere laag in te zitten, waardoor het verhaal je zelfs tot nadenken zet over je eigen situatie.
Een heerlijke roman voor een druilerige middag of om mee te nemen op vakantie. En om dan ook weer te bedenken hoe blij je mag zijn met het leven dat je hebt.