We doen wat we kunnen’ prikkelt en dwingt je tot nadenken

Twee bevriende gezinnen delen een vakantiehuis in Zeeland. Hun twee tienerdochters krijgen op een dag een ongeluk met een quad en belanden in het ziekenhuis. Het boek neemt je dan mee hoe de ouders met deze gebeurtenis omgaan. Daarbij maken zij niet altijd de meest verwachte keuzes en krijg je als lezer een niet al te sympathiek beeld van de ouderparen.
Het valt onmiddellijk op dat de schrijver ervoor heeft gekozen om geen dubbele aanhalingstekens te gebruiken wanneer zijn personages aan het woord zijn. Dit maakt het boek minder makkelijk om snel door te lezen, maar wordt je gedwongen nauwkeurig te lezen en het goed te overdenken. De gebeurtenis, en met name de gevolgen ervan, zijn iets waar je als ouder liever niet over nadenkt. Omdat de schrijver de ouders weinig sympathieke eigenschappen heeft gegeven, en hen dingen laat doen waar je je twijfels bij kunt hebben, denk je als lezer automatisch wel na wat jij in zo’n situatie nu echt wel of niet zou doen. De laatste hoofdstukken ronden het boek mooi af, al blijf je nog wel met een aantal vragen zitten.
Met ‘we doen wat we kunnen’ schreef Lykele Muus zijn tweede roman. Dat hij daarnaast acteur en theatermaker is, verklaart dat het boek leest als een film, en inmiddels is ook bekend dat het boek verfilmd gaat worden.
Mijn verwachtingen over het dilemma waar de ouders mee te maken krijgen, werden in het boek niet ingelost. Maar omdat het boek me wel diep heeft laten nadenken en me tijdens het lezen behoorlijk heeft beziggehouden, maakt het voor mij wel een aanrader.