Er gaat niets boven het origineel

Het fijne van deze Alice-leesclub is dat ik het origineel van Lewis Carroll zelf weer heb gelezen en met veel meer plezier dan vroeger. Pure winst!
Ook heb ik een andere Nederlandse vertaling, nl die van Sofia Engelsman gelezen uit 2014. Deze uitgave geeft ook het vervolg De avonturen van Alice in spiegelland. De illustraties van deze uitgaven zijn compleet anders; ze lijken een beetje op houtsnedes (en zijn dat wellicht ook).


De bewerking van Ed Franck vind ik een beetje tegenvallen. Natuurlijk is een letterlijke vertaling uit het Engels met al zijn woordspelingen die typisch zijn voor die taal, onmogelijk. Maar Franck heeft te veel weggelaten en er zinnen aan toe gevoegd die mijn inziens overbodig zijn en het verhaal verzwakken.



De tekeningen van Rébecca Dautremer zijn prachtig, maar eigenlijk te prachtig voor deze bewerking van het verhaal.
En zijn ze bedoeld voor kinderen? Dat denk ik eigenlijk ook niet.

Alice in Wonderland is misschien ook meer een boek voor volwassenen. Of wanneer je het kinderen voorleest, dan kun erover praten en kun je bepaalde dubbelzinnigheden uitleggen.
Ik vond het verhaal als kind eigenlijk vooral te ‘weird’. Ik snapte er niet veel van. Ik was een naïeve lezer - en soms nog ;-).


Dus, het boek is qua illustraties prachtig maar qua tekst veel minder. Toch ben door dit boek gestimuleerd me wat verder te verdiepen in Lewis Carroll en zijn verhaal en ook in Alice Liddell.
‘Ik was Alice’ van Melanie Benjamin las ik er ook nog even bij. Dat is een roman over het leven van Alice aan de hand van brieven en vooral het boek van Lewis Carroll. Het is dus geen non-fictie biografie, het is een roman. Die vond ik aardig maar niet bijzonder. Ik vond het te zeer toegeschreven naar de Alice van Alice in Wonderland. En ik vond het te veel belangstelling voor of zelf vette veroordeling van de vermeende pedofilie van Carroll.