Dans met dit boek

Als voor het weesmeisje Sarah na de dood van haar oma ook het noodlot toeslaat wat betreft haar opa, is het moeilijk de dagen door te komen. Het appartementje in de achterstandsbuurt ligt er koud en verlaten bij als het meisje iedere ochtend vroeg vertrekt en ’s avonds laat terugkomt. Er komt een twist in het verhaal als ze advocate Natasha tegen het lijf loopt, wier leven ook niet op rolletjes loopt. Haar ex is plotseling bij haar ingetrokken en een van haar cliënten lijkt gelogen te hebben. Het stabiele leven voor zowel Natasha als Sarah lijkt veranderd te zijn in een achtbaan, ook al heeft Sarah nog niet eens verklapt dat ze naast de zorgen over haar opa ook nog voor een paard moet zorgen…

Moyes is er voortreffelijk in geslaagd de twee hoofdpersonages samen te blenden en er een lopend verhaal van te maken. Echter is het in het begin nog een rommeltje en moet de lezer zijn of haar weg door de bladzijdes zoeken, maar als het pad eindelijk goed zichtbaar wordt, is er niet meer vanaf te wijken. De ontmoeting van Sarah en Natasha kan beschreven worden als een originele draai, aangezien je verwacht dat Natasha op een professionele manier achter het moeilijke bestaan van Sarah komt. Dit blijkt dus niet zo te zijn. De vervolgstappen die gezet worden zijn levensecht weerspiegeld. Er komt weinig rozengeur en maneschijn aan te pas.
Hoe rommelig de scènes in het begin bij elkaar gevoegd lijken, hoe beter de stukken verderop in het boeken in elkaar passen. De puzzel begint steeds meer op een algemene afbeelding of dieptebeeld te lijken en er komt steeds meer informatie aan het licht. Althans, Sarah speelt in ieder geval geen open kaart. Tot aan het eind (minus de epiloog) blijft het stille meisje mysterieus voor Natasha en haar ex Mac.
De auteur zorgt gelukkig voor de nodige dramatische spanning, aangezien jij als lezer alle ins en outs van de personages weet. Ze weet hoe het Natasha vergaat op haar werk en je komt alle vrolijke, maar via het perspectief van Sarah ook duistere kanten van de manege te weten. Het fijne aan het wisselende perspectief is dat er voor de lezer voldoende afwisseling is. Echter zorgt deze afwisseling voor de nodige zweethanden en afgekloven nagels, want het is tenenkrommend wat voor beklemmende gevoelens Moyes over weet te brengen. Het is een kunst hoe de personages zich in de nesten kunnen werken.
Er gebeurt veel in Dans met mij (dit boek had overigens geen betere titel kunnen krijgen). Echter worden kenmerken zoals de eigenschappen van de personages meestal niet expliciet genoemd. Hierdoor kan de lezer het gevoel krijgen dat er geen goed beeld van de personages te verkrijgen is, terwijl dat absoluut niet het geval is. Moyes shows; she doesn’t tell. Je krijgt heus wel te weten wie de personen over wie je leest zijn, maar je moet er via een kleine omweg achter komen hoe je ze kunt omschrijven. Om dit boek te lezen en ervoor te zorgen dat de gebeurtenissen zich voor je ogen afspelen, moet je gewoon een heel klein beetje moeite doen. Maar het lezen van het boek op zich is de moeite al waard!