Waar een wc-bezoekje wel niet goed voor is...

Hadley baalt. In theorie had ze haar vliegtuig makkelijk kunnen halen, maar in praktijk heeft ze hem op vier minuten na gemist. Ze heeft haar vliegtuig nog zien vertrekken! Ze moet een aantal uren wachten tot de volgende vlucht, maar als ze naar het toilet moet is het moeilijk om iemand te vinden die voor een minuutje op haar koffer wil letten. Gelukkig is daar de leuke Oliver, die maar al te graag een oogje in het zeil wil houden. Hij loopt zelfs met haar mee naar de wc! Niet veel later neemt hij naast haar plaats in het vliegtuig naar Londen. Ze kletsen, slapen en helpen elkaar om de uren door te komen. Hadley gaat naar Londen om de bruiloft van haar vader bij te wonen, maar Oliver speelt geen open kaart over het doel van zijn reis. Het vliegtuig landt en de vonken zijn al overgesprongen. Maar tot overmaak van ramp raken de twee elkaar kwijt op Heathrow, voor ze goed en wel afscheid hebben kunnen nemen.

Op internet is te lezen dat De statistische waarschijnlijkheid van liefde op het eerste gezicht verfilmd wordt! Hoera, want een beter verhaal dan dit kan er niet zijn. Ontzettend cliché, zo’n liefde op het vliegveld, maar verrukkelijk. De plot is om bij weg te zwijmelen; niet bepaald omdat het zoeter dan zoetsappig is, maar omdat het zo leuk is! Ronddwalen op een vliegveld is leuk en voor sommigen herkenbaar. Vliegen op zich brengt ook de nodige spanningen met zich mee. En als je bij deze activiteiten vergezeld wordt door iemand anders, is al helemaal perfect.
     Hadley is een leuke meid, maar de scheiding van haar ouders zit haar nog steeds dwars. Oliver is superlief, heeft rake opmerkingen en heeft het talent om anderen op hun gemak te laten voelen. De personages van het boek zijn realistisch neergezet, want ze hebben zowel goede als slechte eigenschappen. Het zijn geen helden, want heb je ooit een held met claustrofobie gezien? Hadley en Oliver hebben herkenbare zwakke plekken, waardoor de lezer zich goed in hun schoenen kan verplaatsen.
     Om een heel boek met vierentwintig uren te vullen is knap. Echter is het geen ontiegelijk dik boek, maar toch is het knap. Het is Smith gelukt deze tijd te vertellen, door middel van flashbacks. Je leest mee met Hadley in het heden, maar ze dwaalt geregeld af naar het verleden. Deze flashbacks zijn van belang, omdat je anders niet snapt waarom ze op een bepaalde manier naar dingen kijkt of waarom de band tussen haar en haar vader niet meer zo goed is. Het aantal flashbacks is precies goed. Het zal nooit voorkomen dat je een zucht slaakt, omdat er weer een flashback aan zit te komen.
     Toch had het verhaal meer uitgerekt kunnen worden. Het begin en het einde van het verhaal is top, maar daar tussenin had meer gemogen. Het is gewoon zo jammer als je na enkele uurtjes lezen de laatste bladzijde alweer omslaat en het boek dichtdoet. Misschien hadden er hier en daar stukjes mogen zijn met het perspectief van Oliver, hoewel in dit geval de schok bij het bekend worden van zijn reden dat hij in Londen is uitblijft. Het zou ook geen optie zijn dat het vliegtuig een grote omweg maakt, die grote avonturen met zich meebrengt om tijd te redden en bladzijdes te vullen, want vliegtuigen maken immers meestal geen omwegen. Het is lastig de perfecte manier te vinden om de tijd die Hadley en Oliver samen hadden uit te breiden; misschien was dit wel de maximale hoeveelheid voor dit boek. In dat geval zijn we daar blij mee, want het was top!