'De kleine zeemeermin...', maar dan anders

Titel:​ Siren
​Auteur: ​Kiera Cass
Uitgeverij: Van Goor
​Jaar van uitgave: 2016
Aantal bladzijdes: 256

Zij is Kahlen. Hij is Akinli. Zij is een dienares van de Oceaan, hij heeft geen idee wat hij als hoofdvak op de universiteit moet kiezen. Hij heeft een bijbaantje in de bibliotheek en haar stem is dodelijk. De wegen (of wateren) van de twee kruisen elkaar en ongeacht wat de stemmetjes in haar achterhoofd zeggen, gaat Kahlen met Akinli mee. Ze bakken taarten en hebben een fijne tijd samen, tot Kahlen de benen neemt. Als ze maanden later Akinli opnieuw tegenkomt, kan het niet anders dan dat ze voor elkaar gemaakt zijn. Maar een fout zit in een klein hoekje en als ze per ongeluk ‘wauw’ tegen Akinli zegt, brengt dit meer gevolgen met zich mee dan alleen het in gevaar komen van het geheim van de sirenen.

Siren is, zoals het dankwoord mag geloven, het eerste boek dat Kass geschreven heeft. Ze was zeventien toen ze het verhaal van Kahlen en Akinli neerpende. De originele namen zorgen natuurlijk voor dat sprookjesachtige zeemeerminnentintje, maar maken het voor de lezer extra moeilijk om te onthouden. Toch, als je eenmaal aan het lezen bent, valt deze moeilijkheidsgraad mee. Hoewel het verhaal in de eerste persoon verteld wordt, wordt de naam van Kahlen vaak genoemd door haar medesirenen of door Akinli. Bovendien denkt Kahlen vaak aan deze jongen en draaien haar vriendinnen telkens om haar heen. Hoe meer er met namen gegooid wordt, hoe sneller de namen in het vocabulaire van de lezer komt!
​     Kass neemt risico met het schrijven van een verhaal over sirenen. Hoewel een sirene niet hetzelfde is als een zeemeermin, wordt de sfeer van 'De kleine zeemeermin' gauw gecreëerd. Zwemmen en ademen onder het water; een leven dat draait om de oceaan. Hoewel Ariël haar stem omruilde voor een stel benen en daardoor niet met Erik kon praten, komt Kahlens situatie overeen met dat van het bekende sprookje. Ze praat niet met Akinli, omdat hij anders gehypnotiseerd wordt en niet anders kan dan de zee in lopen. De verhalen over Ariël de zeemeermin en Kahlen de sirene kunnen goed uit elkaar gehouden worden, tot Akinli ’s avonds bij Kahlen kijkt. Kahlen ligt in bed en doet als ze slaapt, als Akinli zijn hand op haar voorhoofd legt en fluistert: ‘’ Jammer van deze zin, want prins Erik zou precies hetzelfde hebben gezegd. Met dank aan dit cliché wordt Siren een stuk kinderachtiger.
     Over Kahlen gesproken: het is moeilijk om hoogte van haar te krijgen. Het is makkelijk te begrijpen wat ze wel en niet wil, maar haar stemmingswisselingen zijn frappant. Het lijkt op een gevalletje borderline, want op het ene moment staat Kahlen positief in de wereld en op het andere moment kan ze alleen maar huilen. Ze heeft ruzie met de Oceaan, maar heeft even later weer zo veel liefde voor haar dat ze het liefst zo dicht bij mogelijk bij haar wil zijn. Zo wordt je als lezer meegesleurd met de kanten die Kahlen opgaat.
     Het drama-level volgt een stijgende lijn langs de plot. En eigenlijk is er te veel drama. Het ene probleem is nog niet over of het andere probleem springt in beeld. Na een tijdje ben je het als lezer een beetje beu. Wanneer gaat de zon nou eindelijk schijnen? Helaas is het too much… En hoewel er steeds meer drama ten tonele komt, hoe meer vragen er komen. Zo doen de sirenen er op een gegeven moment allen aan om geen contact met de Oceaan te hebben. Ze mogen bijvoorbeeld niet in plassen water staan of natgeregend worden, want dit water komt uiteindelijk in de zee uit en staat dus in contact met de Oceaan. Toch staat Kahlen uitgebreid te douchen. Hoe zit het met dit water, dat via het riool ook uitmond in de zee?
​     Een fijn detail om nog te noemen heeft te maken met het levensdoel van Kahlen. In de eerste hoofdstukken wordt het feit dat Kahlen liefde wil vinden en wil trouwen meermaals genoemd. Daarna verdwijnt dit doel een beetje uit beeld – althans, het wordt niet meer expliciet genoemd. Als Kahlen en de andere sirenen moeten zingen, zorgen ze ervoor dat een cruise schipbreuk lijdt. Op het schip bevindt zich een kersvers bruidspaar dat, gehypnotiseerd door de sirenenstemmen, in het water springt. Dit doet Kahlen heel veel pijn, maar hier wordt haar doel om te trouwen niet genoemd. Pas veel later komt het besef waarom dit Kahlen zo veel pijn doet en valt het kwartje.