Een vonkje motivatie om met deel drie te beginnen

Titel: Vrees
Serie: The Chemical Garden Trilogy (2)
​Auteur: Lauren DeStefano
​Uitgeverij: Van Holkema & Warendorf
Eerste druk: 2012
Aantal bladzijdes: 352

Na hun succesvolle ontsnapping uit het landhuis trekken Rhine en Gabriel de wijde wereld in. Het eerste doel is de weg terug naar huis te vinden, maar dit gaat niet zonder slag of stoot. Over een hobbelige weg vol omwegen bereikt Rhine haar doel, maar wat ze dan aantreft doet haar vertrouwen in de toekomst in duigen vallen. Daarbij komt dat het steeds slechter met Rhines gezondheid gaat. Is haar tijd om te sterven nu al aangebroken?

Daar waar de spanning aan het eind van deel één om te snijden was, kabbelt het bootje dat Rhine en Gabriel in het begin van het tweede deel gestolen hebben rustig voort. Totdat de alarmbellen letterlijk gaan rinkelen en de twee zich uit de voeten maken. Jammer genoeg worden ze enkele bladzijdes later opnieuw gevangengenomen. Ken je de tekenfilm over de hengst 'Spirit, stallion of the Cimarron' en weet je de diepe zucht nog die het paard maakte toen hij ontsnapte bij de generaal en vervolgens gevangen werd genomen door de indianen? Nou, die zucht staat gelijk aan het gevoel dat je als lezer krijgt wanneer Rhine en Gabriel opnieuw omsloten worden door hekwerk.
     Mede dankzij het gevangen zijn blijven de personages te lang op dezelfde plaats hangen. Overigens: Vrees speelt zich maar op vijf verschillende plekken af. Bij andere boeken - of zelfs bij het vorige deel van de serie – heeft de lezer er geen last van als het verhaal zich op weinige verschillende bestemmingen afspeelt, maar in dit boek is dat wel het geval. Het doet de spanning niet ten goede die je zo graag wilt vinden. Vrees is te langdradig en speelt zich af op te oninteressante plaatsen. Een bordeel… Het huis van een waarzegster… Pas op de op één na laatste plaats, in het weeshuis, komt je interesse die lang daarvoor zoekraakte terug. Misschien komt dit door het leven dat alle weeskinderen in de brouwerij brengen.
     Ook niet geheel onbelangrijk is de titel van dit deel. Vrees. Tja, het feit dat de hoofdpersoon veel vrees heeft is wel terug te vinden in het verhaal. Hierdoor krijg je jammer genoeg de uitwerking die de boeken van onze Nederlandse Mel Wallis de Vries ook allemaal hebben. Haar boeken hebben namelijk ook allemaal dit soort titels en beginnen met dezelfde beginletter, waardoor ze niet van elkaar te onderscheiden zijn. Toch is de tegenstelling tot het eerste deel, Verwelken – ook dezelfde beginletter! -, groot. ‘Verwelken’ is daarentegen wel prachtig door het hele boek heen vervlochten en is vanuit meerdere perspectieven te benaderen.
     Omdat een boel personen die in het verhaal rondlopen aan mankementen of pijnen lijden, is daar het engelenbloed als oplossing. Deze drug komt meermaals terug. Het is opvallend dat je als lezer problemen ondervindt van het gebruik van dit “medicijn”, want vaak gebruikt DeStefano een wazige, onduidelijke manier van vertellen. Waarschijnlijk wil ze het effect van de drug overbrengen via het papier, maar dit haalt het verhaal alleen maar naar beneden. Het is storend en het past absoluut niet bij de schrijfstijl van het eerste deel van de serie.
​     Gelukkig krijgen Rhine en Gabriel gezelschap van Dolly. Dolly is een vreemd, vervormd meisje dat niet praat. Het is jammer dat het niet duidelijk is hoe en wat Dolly nou precies is. Een belangrijke vraag bijvoorbeeld: Hoe oud is Dolly? De ene keer wordt ze weerspiegeld als afhankelijke baby en de andere keer klampt ze zich vast aan de rug van Gabriel, alsof ze  sterk en slim genoeg is om zich stevig vast te houden. Bovendien breekt ze op een gegeven moment haar arm. Iemand wikkelt er een verbandje om en het onderwerp wordt weer aan de kant geschoven. Heeft niemand medelijden met de armbreuk? Heeft Dolly er geen last van? En hoe is het mogelijk dat ze zich aan Gabriel vastklampt met maar één arm die intact is? Het is een wonderbaarlijk kind…
​     Naarmate het verhaal zich vordert, wordt de schrijfwijze steeds vreemder en wordt het engelenbloedeffect steeds sterker. Desondanks is de spanningspiek te voorspelbaar. En goh, de allerlaatste zinnen van het allerlaatste hoofdstuk zijn al helemaal om van je stoel te vallen. De vraag is of dat positief is… Aan de ene kant wel, omdat je hierdoor toch nog een vonkje motivatie krijgt om met deel drie te beginnen. Maar die laatste zinnen zijn zó voor de hand liggend dat je met flink wat sarcasme zegt: ‘Wow, dat had zelfs ik kunnen bedenken…’