Net als in de soaps

De 28-jarige Kay Lansing heeft de stoute schoenen aangetrokken, en heeft de plaatselijke multimiljonair Peter Carrington gevraagd of ze in zijn huis een cocktailparty voor het goede doel mag organiseren. Hoewel ze het eigenlijk niet verwacht, stemt de charmante Carrington toe. Tijdens het feest ontmoeten de twee elkaar opnieuw, en vijf weken later zijn ze getrouwd. En dan blijkt dat het leven voor Kay toch een stuk ingewikkelder wordt dan ze gedacht had. De veertien jaar oudere Peter wordt namelijk genoemd als mogelijke betrokkene bij de verdwijning van een 19-jarig meisje, 22 jaar geleden. Daarnaast is zijn eerste echtgenote ook onder verdachte omstandigheden om het leven gekomen.

Omdat de moeder van het verdwenen meisje een privé-detective inschakelt, wordt het hele circus opnieuw opgerakeld. Er zijn aanwijzingen die toentertijd nooit nageplozen zijn, er zijn getuigen die plotseling iets anders beweren, het openbaar ministerie stort zich weer op de zaak. Al met al gaat het er steeds meer op lijken dat Peter Carrington echt iets met beide zaken te maken moet hebben. Kay blijft echter rotsvast in haar man geloven, en gaat zelf op onderzoek uit.

Op zich allemaal heel aardige gegevens, die met elkaar ook een heel aardige thriller maken. Maar helaas blijft het daarbij. Nergens wordt het meer dan ‘aardig’. En dat is jammer, want Higgins Clark heeft toch heel wat goede thrillers geschreven.

Het zwakste punt van deze thriller zijn de personages. Die blijven namelijk van bordkarton, waardoor je je nergens echt met hen kan identificeren. Kay trouwt na slechts vijf weken met Peter; prima, maar het hele huwelijk komt zo uit de lucht vallen dat je als lezer niet begrijpt waarom ze in vredesnaam zo hard van stapel loopt. Ook de andere personages blijven ver weg; hun beweegredenen zijn vaak vaag en alles wat ze overkomt (en dat is heel wat) lijkt een beetje op een opeenstapeling zoals we de uit die soaps kennen.

Wat ook direct uit de soap lijkt te komen, is de omgeving waarin dit alles zich afspeelt. Het chique landhuis van Peter Carrington, het zwembad, de parkachtige tuinen, de appartementen in Manhattan, de zakenrelaties, de bediendes: het is allemaal enorm The Bold & the Beautiful. Ook de dialogen doen gescript aan, slechts heel af en toe zegt een personage iets dat echt natuurlijk overkomt.

Het soapachtige is ergens echter ook weer de sterke kant van het verhaal. Want het maakt wel dat je wilt blijven lezen; er is goed gebruik gemaakt van cliffhangers op de juiste momenten, en je wilt toch wel erg graag weten hoe al die verwikkelingen nou precies uitpakken.

Uiteindelijk heb ik zeker een paar aangename uurtjes doorgebracht met De spookmelodie (overigens een niet erg sterk gekozen titel), maar eigenlijk ben je de ontknoping al bijna weer vergeten op het moment dat je het boek dichtslaat.