Terug naar Napels met 'De nieuwe achternaam'

Na het lezen van het eerste deel van de Napolitaanse Romans van Elena Ferrante was er niet veel voor nodig om mij enthousiast te krijgen over het tweede deel, De nieuwe Achternaam. Ik had zo genoten van dat eerste deel dat ik met een besloot om deel twee ook te reserveren bij onze plaatselijke bibliotheek.

Het eerste deel sloot af bij het huwelijksfeest van Lila en Stefano en dat is ook waar het tweede deel begint. Lila beseft - zodra Marcello Solara met de schoenen die zij ontworpen heeft op het huwelijk binnen komt - dat haar huwelijk met Stefano helemaal niet het mooie leven is dat zij zich had voorgesteld. Bijna onmiddellijk dringt tot haar door dat het een vergissing is geweest. In dit huwelijk raakt Lila zichzelf kwijt en doorheen het boek wordt voor de lezer duidelijk welke problemen Lila zich op de hals heeft gehaald. Elena daarentegen werkt het gymnasium af als briljante studente, maar wordt daarna geconfronteerd met de problemen die haar studie met zich mee brengen: ze voelt zich niet meer thuis in de wijk waar ze opgroeide. Maar ook in Pisa - waar ze een vervolgstudie doet - merkt ze hoezeer de wereld waar ze wel bij wil horen, verschilt van de wereld waar ze is opgegroeid en die haar gevormd heeft. Ondertussen is daar ook nog Nino Sarratore, de universitaire student waar Elena stiekem verliefd op is, maar een stormachtige relatie begint met Lila. Wat betekent dit alles voor de relatie tussen de twee vriendinnen?

Het tweede deel van de Napolitaanse romans wordt gekenmerkt door de schitterende schrijfstijl van Elena Ferrante. Met haar prachtige woorden en zinnen neemt ze je opnieuw mee naar Napels, maar ook naar Ishia en Piza. Ze laat je meeleven met Elena, met Lila en haar moeilijke situatie, maar ook met de vetes die nog steeds onderhuids broeien in de wijk. Het verhaal heeft in dit tweede deel wel een hoger tempo. Er vinden een hoop gebeurtenissen plaats die ingrijpend zijn voor de relatie tussen Elena en Lila, maar ook voor de ontwikkeling van Elena.

Verschillende thema's die Elena Ferrante aanhaalt, zijn universeel te noemen, ook al speelt deze roman zich in het Italië van de jaren zestig af. Wat is het belang van vriendschap? Hoe heilig is het huwelijk? Wat is de rol van de vrouw en welke plaats mag zij innemen in de samenleving? Maar ook aloude thema's over goed en kwaad, overspel en intrige nemen in dit tweede deel een prominente plaats in.

Dat het tempo van alle ontwikkelingen in het tweede deel hoger ligt, maakt dat deze roman zelfs nog vlotter te lezen is dan het eerste deel van Napolitaanse romans dat het vooral van zijn prachtige, levendige beschrijvingen moest hebben.

Voor mij bewijst Elena Ferrante in dit tweede deel dat ze niet zomaar een briljant vertelster is, maar ook dat ze erin slaagt om een overtuigend plot bijeen te werken. Mijn 'goesting' om deel drie te pakken te krijgen, is alvast weer een pak groter geworden met het lezen van dit tweede, kolkende en broeierige, deel van de Napolitaanse Romans.