De Westerse illusie van vrijheid

Mijn moeder is gek op crimeseries en thrillers, waardoor ik ben opgegroeid met echte klassiekers. Moord en suspense kenden voor mij nog weinig geheimen. De laatste jaren lees ik echter maar eens om de blauwe maan een thriller en dan moet die echt wel goed zijn. Toen Hebban op zoek ging naar lezers voor de nieuwste Thomas Engström – Ten Westen van de Vrijheid, een literaire spionagethriller – was ik meteen te vinden om deel te nemen. Van hen ontving ik de e-publicatie van dit boek en met vol enthousiasme begon ik te lezen.

Ten Westen van de Vrijheid is deel één van een reeks spionagethrillers rondom het personage Ludwig Licht. Licht is een voormalige Stassi en dubbelagent. Nu de muur gevallen is werkt hij nog steeds undercover voor de CIA. Licht wordt ingeschakeld wanneer een vrouw de Amerikaanse ambassade blijft opbellen omdat ze meer informatie heeft over een brute moord in een kapperszaak in Marrakech op drie Amerikaanse burgers. De CIA-top vangt dit bericht op en vermoedt een complot. De ontknoping zou de Berlijnse CIA-afdeling wel eens opnieuw op de kaart kunnen zetten. Licht wordt op de zaak gezet en belandt in een veel ingewikkelder verhaal waarbij we ons de vraag kunnen stellen wie nu goed of slecht is en wie onze vrijheid echt verdedigt?

Alles begint met de moord in Marrakech waarna het verhaal verspringt naar Berlijn. Door die sprong, komt het verhaal vrij traag op gang. Je krijgt namelijk eerst een hoofdstuk Marrakech voor het verhaal echt begint. Er is wel degelijk een link tussen de twee, maar om die te kennen, moet je even geduld hebben. Na een tijdje zat ik dan toch in het verhaal, dat me best kon boeien. De plots was vrij goed uitgewerkt. Het einde was niet al te voorspelbaar, maar ook niet bepaald verfrissend te noemen.

Engstöm heeft een vlotte pen, maar het ontbreekt hem aan fantasie om van dit verhaal werkelijk een goede spionagethriller te maken. Hij maakt gebruik van korte, duidelijk omschrijvingen om personages te schetsen, maar blijft teveel hangen in uiterlijkheden zonder de personages echt tot leven te brengen. Datzelfde geldt voor de stad Berlijn, een stad die volgens mij heel interessant is om te zien, maar meer dan straatnamen en de vermelding dat het een nieuwe of oude buurt is, krijg je soms gewoon niet. Berlijn leeft niet, zoals een centrumstad als deze zou moeten leven.

Datzelfde geldt ook voor de uitwerking van de personages: hoewel er zich voldoende kansen voordoen om de personages uit te diepen, hun beweegredenen te omschrijven, hen even te doen stilstaan bij wie ze zijn en wat ze doen, blijft Engström ook hier aan de oppervlakte. Het hoofdpersonage krijgt de ruimte om terug te denken aan het verleden, te reflecteren en te bezinnen, maar het brengt weinig inzicht in wie hij is. Gedurende het verhaal is er ook weinig echte ontwikkeling te zien. Het is niet alleen het cliché van een alcoholist met een zwaar verleden die met zichzelf in de knoop ligt, dat me soms verveelde maar vooral de gemiste kansen om dit personage diepgang te geven.

Engström heeft me met zijn boek niet weten te raken, noch wist hij me echt mee te slepen. Het sterkste vond ik het plots, maar door zijn droge beschrijvingen en het gebrek aan diepgang bij de personages, kon hij me niet echt overtuigen. Ik ben wel benieuwd naar de volgende drie delen om te zien hoe het verhaal zich ontwikkelt, maar ze staan zeker niet bovenaan mijn ‘to-read-lijst’.