As good as it gets

Af en toe lees ik tussen het serieuze (ahum) lezen door een chicklit. Ik heb al verschillende schrijfsters geprobeerd, van de Nederlandse verschrikking Mariëtte Middelbeek tot de redelijk acceptabele Sophie Kinsella. Toch blijft Jill altijd mijn favoriet, ik voel een warm soort sympathie voor haar als schrijfster zijnde. Ik zie haar zo Annie M.G. Smith-achtig voor me, minus peuk, maar met poekie, achter een schrijfmachien. Afijn, dit komt ook omdat ik in de overgang van vier naar vijf vwo al haar beschikbare boeken van de bieb heb geleend en die zomer alle boeken verslond. Prima te doen.


Ook En de minnaar is… is weer een prima boek van Jills hand, ik denk zelfs één van de betere. Er zat van álles in: terminale ziekte, onbereikbare liefde, vervelende kinderen, cocaïne (wow heavy Jill) en veel geflirt. In dit boek lag de focus vooral op familieleven, en dat is een welkome afwisseling. Aan het einde van het boek had ik weer sympathie voor bijna elk personage. Knap dat Jill Mansell op een vrij luchtige manier personages goed weet neer te zetten, andere chicklit schrijvers lukt dit minder goed. Jill zou nooit opeens een thrillerachtige scène de revue laten passeren, ze is meer het rom-com type. Alles is goed, er komt een misverstandje, middenstuk van het boek is het huilie huilie van beide kanten en eind goed al goed.


Je weet het, maar het is zo leuk. Vanaf pagina 50 weet je wel zo ongeveer hoe het af gaat lopen maar de tijd daartussen wordt zo leuk, grappig en soms ontroerend beschreven dat je wel moet blijven lezen. Dit was één van haar oudjes, 2006 en ik kon mijn geluk niet op toen jeugdheldin Avril Lavigne verscheidene keren langskwam en ik moest ook gnuiven om de discman en de nieuwigheid van een digitale camera. Schattig wel.


Waarom dan maar drie sterren? Een chicklit gaat niet snel hoger van mij krijgen. Deze boeken gaan me geen kopzorgen bezorgen, de personages galmen niet na, de thema’s creëren geen existentiële crisis. Boek uit, hoofd weer aan.