Haat.

Quelle opluchting. Wát een zware bevalling dit. Ik geef zelden een boek slechts één ster, maar voor Ik ben pelgrim maak ik graag uitzondering. Alleen al omdat het aardig wat uurtjes van mijn jonge leven heeft gekost om dit kreng uit te lezen.

Laten we beginnen met de slogan 'De enige thriller die je écht moet lezen'. Onzin. Je moet natuurlijk helemaal niets lezen, en mocht je toch die urgentie voelen, begin dan niet aan dit boek. Het is overigens ook helemaal geen thriller, de spanning is ver te zoeken. Alles wat de potentie had spannend te worden werd vlak voor het plaatsvond al verklapt door Terry. Ik zat geen enkele maal op het puntje van mijn stoel. Wel op het puntje van mijn irritatiegrens, maar dat is een ander verhaal. De laatste 50 pagina's (Van de zevenhonderd drieën fucking dertig) zouden als spannend kunnen worden bestempeld maar tegen die tijd was ik al zo ver de desinteresse ingezakt dat het niet meer aankwam.

De hoofdpersoon, Pelgrim/Scott/Brodie whatever, is zeer onsympathiek. Alleen zijn jeugd bij Bill en Grace was wel lief. Zijn omgang met mensen en situaties irriteerde me ten zwaarste. Hij is een kortzichtige betweter die toegeeft fouten te maken die eigenlijk nooit echt fouten zijn. Want uiteindelijk is hij elke situatie te slim af. Irritant. Enige karakterontwikkeling is op de allerlaatste pagina. Kom op zeg. Ik houd meer van de loser in het verhaal. Hierdoor had ik ook een sterk verlangen dat de Saraceen zou winnen en aan het eind van het boek de hele wereldbevolking het loodje had gelegd.

Er zaten weinig intimiteiten in dit boek. Ik hoef geen liefdesverhaal of iets dergelijks, maar alles was zo flets beschreven. Cumali hield van haar zoontje, dat wel, en er waren wel wat vriendschappen maar niets werd mooi in woorden uitgedrukt en er waren ook weinig situaties waarbij mijn hart sneller ging kloppen. De Saraceen bleek toch een hart te hebben in het laatste deel van het boek, maar deze plottwist vond ik alleen maar inconsequent. Oh hij is een boef! Oh toch niet, het is bovenal een fámilieman! Een mensenmens! Nee. Al met al erg oninspirerend geschreven, weinig afwisselend ook.

Wat me als laatste punt dan óók nog irriteerde, was de simplistische manier waarop Terry culturen neerzet. In Turkije kan men niets, kun je zo maar worden vermoord, maar er is wel zee en idylle. Om nog maar van Rusland of het Midden-Oosten te zwijgen. In Duitsland en Nederland is alles één en al efficiëntie en in Amerika is men dom maar het is wel de redder van de wereld.

TLDR: dit boek is stom, traag, slecht geschreven en ik snap niet dat hier zo meer gedweept wordt. En gelukkig kan Terry geen Nederlands zo dat hij zich om deze review niet hoeft te bekommeren.