De benauwdheid van alles

“Maar zijn gedachten werkten niet mee. Ze holden niet, zoals ze soms deden, maar maakten sprongen, op en neer op de plaats. Soms stopten ze even en vielen ze stil, zodat hij ze kon zien, maar het waren er zoveel en hij had geen idee welke hij voorrang moest geven, welke gelijk had.“ - Pagina 140


Muidhond gaat over een jongeman die duidelijk ziek is, duidelijk schuldig is, maar hij lijkt het in de eerste paar hoofdstukken in de hand te hebben. Jonathan komt net uit de TBS-kliniek, vrijgesproken wegens gebrek aan bewijs, maar gelijk blijkt dat schuldig is en dat ook zelf weet. Hij gaat aan de slag met hulpschriften en de stem van zijn psycholoog in zijn hoofd. Het gaat goed, ondanks zijn vieze hond en hulpbehoevende moeder. Maar het is te warm en zijn buurkind Elke heeft net te veel interesse in zijn vis. Het gaat steeds slechter en je wilt tegen hem roepen: haal hulp! Bel je psycholoog, je advocaat of desnoods het bijbelclubje van je ma. Niets van dat alles. Hij wordt steeds gekker en krijgt dan ook nog een brief met de informatie dat zijn zaak heropend wordt. Vanaf dat moment maakt het toch niet meer uit, hij weet dat hij voor altijd wordt opgesloten. Het eind is dan verrassend maar ook onontkomelijk. Als hij het wel gedaan had was de teleurstelling te groot en zo niet het cliché. Een perfecte middenweg, goed uitgewerkt en knap gedaan. Maar ook wel heftig zo ineens op het eind. Spectaculaire slotscène zoals ze dat wel zeggen.


Vanaf het inzetten van de slotscène schrijft Schilperoord ook heel anders, grilliger, waziger. Heel knap vond ik dat. Het toont dat ze ontzettend veel talent heeft. Dat talent manifesteert zich vooral in dit originele verhaal en de manier waarop ze in het hoofd van een pedofiel kruipt. Ook dat wisselen van schrijfstijl vond ik opvallend en dus knap. Toch was ik niet helemaal ondersteboven van dit boek. Op sommige punten vond ik de taal te gemakkelijk, zeker voor iemand met zo’n groot talent. De taal waarin ze schreef wisselde qua schoonheid nogal per hoofdstuk, zonder dat dit te linken was aan het verhaal. Ik zou een volgend boek zonder de flaptekst zo weer kopen, want verhalen vertellen is het belangrijkste talent wat een schrijver moet hebben en oh dat heeft ze. En misschien word ik dan ook verliefd op haar woordkeuze, wie weet.