Vermakelijk, maar geen pareltje

Iene Miene Mutte heeft de ingrediënten voor een vermakelijke thriller. De interessante insteek heeft potentie. Verschillende duo's worden, zonder voedsel of water, opgesloten in ruimtes waar ze niet uit kunnen ontsnappen. De enige uitweg is de ander vermoorden. De onbekende moordenaar speelt in deze whodunit psychologische spelletjes met de slachtoffers. De duo's lijken in geen enkel opzicht een verband met elkaar te hebben, maar inspecteur Helen Grace zet alles op alles om dit raadsel op te lossen.

M.J. Arlidge is zelfs zo hard bezig Grace achter de waarheid te laten komen, dat hij vergeet sommige elementen van het verhaal beter uit te werken. Er wordt een aantal keren informatie over een personage gegeven, waar vervolgens niets meer mee wordt gedaan. Ook het achtergrondverhaal van Grace laat te wensen over. Wellicht dat hier in de volgende boeken uit de serie verder op in wordt gegaan, maar voor nu is er te veel aan de verbeelding overgelaten (of beter gezegd, juist niet). De soms pornografisch ogende scènes zijn wat overbodig. Deze bladvulling leest niet lekker weg en haalt de focus weg. Bovendien zijn er een hoop verschillende verhaallijnen en er gebeurd zo veel dat het soms lastig is om alle lijnen bij te houden.

Toch is niet moeilijk om door het verhaal in zijn geheel te komen, vanwege een prettige schrijfstijl en het minimaal gebruik van lastige woorden. Er wordt vanaf begin af aan een sterke spanningsboog opgezet, die eigenlijk niet meer verdwijnt. Het is geen moment echt saai, en toch voelt de ontknoping niet compleet bevredigend. Aan het einde van het verhaal lijkt dit te komen doordat de identiteit van de moordenaar niet erg voor de hand liggend is. Het is de auteur daar wel gelukt om te verrassen, maar met een persoon van wie je als lezer het bestaan niet wist. De auteur heeft wel vanuit het perspectief van de moordenaar geschreven, maar heeft amper verwijzende lijntjes uitgezet naar de identiteit van die persoon.

Het geheel had meer diepgang mogen hebben en het is geen pareltje te noemen, maar al met al heeft Iene Miene Mutte een plekje in menig boekenkast verdiend. Na het lezen van deel één in de Helen Grace-serie liggen er inmiddels nog verschillende vervolgverhalen in het verschiet, die na de potentie van Iene Miene Mutte nog een kans verdienen.