Niets is wat het lijkt

Een alleenstaande moeder verliest haar 5-jarige zoontje als deze op straat wordt aangereden. Rechercheurs Ray en Kate zijn het aangewezen team om de gevluchte bestuurder op te sporen. Om haar verdriet te ontvluchten, verhuist Jenna naar een afgelegen huisje vlak aan zee. Ze probeert daar een nieuw leven op te bouwen tot haar verleden haar inhaalt.

Een opvallende knalgele sticker die de lezer een verbijsterende twist belooft, ontsiert de prachtige turquoise cover. Het zaait twijfel: is er werkelijk een sticker nodig om de lezer over de streep te trekken dit boek mee naar huis te nemen? Daarnaast legt het behoorlijk wat druk om de hoog gespannen verwachtingen waar te maken.

In het begin kabbelt het verhaal voort. Het politieonderzoek loopt al snel vast. Als lezer zit je op een doorbraak in het onderzoek te wachten en ben je bijna geneigd door te bladeren naar het moment dat deze komt. Maar net op het moment dat het verhaal in een sleur dreigt te raken, raakt het verhaal in een stroomversnelling en dondert de aangekondigde plottwist als een waterval naar beneden! Nooit eerder heeft een auteur mij zo op het verkeerde been gezet! Eerst verbazing: klopt dit wel? Heb ik het nou helemaal verkeerd begrepen of iets over het hoofd gezien? Teruglezend moet je concluderen dat Mackintosh het verhaal op zo’n slinkse wijze heeft opgeschreven dat je het zonder te merken verkeerde aannames hebt gemaakt. Je moet van goeden huize komen om je lezers zo te manipuleren. En daar blijft het niet bij. Dit boek zit nog vol met andere verrassingen.

Het boek is geschreven in een vlotte schrijfstijl en door de korte hoofdstukken vlieg je er zo doorheen. Verschillende vertelperspectieven wisselen elkaar in elk hoofdstuk af. Sommige hoofdstukken zijn in het ik-perspectief geschreven. Jenna’s angst en wanhoop worden zo heel puur en echt. Hoewel een ander personage een verschrikkelijk persoon is, worden zijn motieven en zijn manier van denken door het ik-perspectief toch overtuigend overgebracht. Toch zorgt deze indeling ook soms voor wat verwarring. In de eerste zin van een nieuw hoofdstuk is het niet altijd meteen duidelijk wie de ‘ik’ is. Ook lopen het heden en verleden door elkaar.

Heftige thema’s zoals verlies, het gezinsleven en mishandeling maken dit verhaal aangrijpend. Vooral door het laatst genoemde thema doet dit boek soms denken aan ‘Achter gesloten deuren’ van B.A. Paris.

Het eind is niet het sterkste punt uit het boek, omdat verschillende verhaallijnen nét iets te toevallig bij elkaar komen. Toch zorgen de sterke plotwendingen in de rest van het boek voor een uitwisbare indruk. Ontzettend knap hoe Mackintosh dit verhaal zo in elkaar heeft gezet dat haar lezers bewust op het verkeerde spoor worden gezet. De gele sticker op de cover heeft zijn beloftes waargemaakt!