Een verhaal met een treurige boodschap

Boeken over WOII trekken altijd mijn aandacht. Dit boek heeft ook enige reclame gekregen bij verschillende boekhandels die ik de afgelopen tijd heb bezocht. Desondanks vind ik het jammer om te zien dat er relatief weinig recensies zijn te lezen over dit boek. Het boek heeft een goed verhaal dat helaas waargebeurd is.

Het boek verteld het verhaal van 12-jarige Alie Lopes Dias. Het verhaal begint in 1941 een jaar nadat de Tweede Wereldoorlog is begonnen. Het bijzondere aan dit verhaal is dat niet alleen het verhaal van Alie wordt verteld maar ook van haar klasgenoten die in haar poeziealbum hebben geschreven. Na afloop van dit boek is ook te lezen hoe het met de klasgenoten van Alie is afgelopen. Dit biedt de lezer verschillende perspectieven hoe de jonge joodse populatie naar oplossing zocht hoe zij de oorlog konden overleven. Het besef dat het meerderendeel van de klas van Alie niet de oorlog heeft overleefd is akelig om te lezen.

Schrijfster Claudi Carli heeft naar mijn mening een uniek boek geschreven die de lezer meer kennis geeft over wat de joodse gevolgen zijn voor jeudigden. Hierdoor denk ik dat het ook goed bruikbaar is voor het voorgezet onderwijs. Als docent geschiedenis ben ik altijd op zoek naar bronnen die ervoor zorgen dat jeudigden zich beter kunnen inleven. Hierbij zie ik ook een kans om de leerling van nu duidelijk te maken dat in vrijheid leven niet zo van zelfsprekend is. Het poeziealbum is hiervan een helaas een treurig voorbeeld van.

Hoop is een van de trefwoorden die in dit boek zeker centraal staan. Ik vond het moelijk om te lezen dat ondanks alle tegenslagen die ons hoofdpersonage en haar familieleden hebben ervaren zij nog hoop houden dat het zij de oorlog zou overleven. Zelfs als Alie haar hondje Roosje achterlaat bij de buren denkt Alie nog dat zij zou terug zou keren naar Nederland. Het pijnlijke besef dat Alie niet zal terugkeren en nooit volwassen zal worden (zal trouwen etc..) is moeilijk. Daarom vind ik dat het onze taak om deze jonge slachtoffers van het nazi-regime te blijven eren zodat wij beseffen dat vrijheid niet vanzelfsprekend is.

Ik begrijp dat de uitgever Boekerij dit boek heeft uitgegeven. Doordat het boek is afgewisselend met egodocumenten uit de Tweede Wereldoorlog is het een uniek boek om te lezen. Hierdoor is niet alleen een boek die volwassen zouden moeten lezen maar is het zeker ook een boek die jeugd van tegenwoordig zou moeten lezen. De eenvoudig schrijfstijl van Claudi Carli zorgt mede ervoor dat de jeugd zeker wordt meegezogen in het verhaal van Alie.

Wij , als volwassen ,kunnen nog zo actief zijn om de jeugd van tegenwoordig de WOII niet te laten vergeten . Maar als zij ,de jeugd, zich niet kan inleven in de situatie van WOII dan blijft het betekenisloos,. Met als gevolg dat deze oorlog wel in vergetelijkheid raakt. Want ten slotte de jeugd van tegenwoordig moet er voor zorgen dat de WOII wordt doorverteld. Ik zie dit boek als kans om de jeugd inspiratie te geven om de verhalen over de WOII te blijven vertellen. Want inderdaad de slachtoffers van de WOII moeten wij nooit vergeten.