Wat zou je doen als er geen morgen meer zou zijn?

Het boek doet me denken aan het liedje van Marco Borsato. Wat zou je namelijk doen als je nog maar een paar dagen te leven hebt? Dit boek sleept je dan ook mee door de dood naar het leven. Jasper hoort dat hij nog maar een paar dagen te leven heeft en eigenlijk dankzij zijn vriendin gaat hij tot het uiterste om voor zijn eigen dromen te kiezen.
Een topic die dus vele jongvolwassenen zal aanspreken, neem daarbij sociale problemen doortrokken met hedendaagse muziek en het lijkt wel alsof je naar een film zoals "Me before you" of "the fault in our stars" kijkt.
Joanne Carlton heeft dan ook een vlot geschreven verhaal neergezet waar je misschien even in moet komen, maar je daarna niet meer loslaat tot je de laatste pagina omslaat, en daarna nog lang blijft nazinderen. Steeds weer word je geconfronteerd met een onbehaaglijk gevoel dat er iets niet klopt die tegelijkertijd de kop wordt ingedrukt door een zekere hopeloosheid, een hopeloosheid die jij als lezer niet wilt kennen, want je krijgt een diepe band met Jasper en Sam, en je gunt hem zo hard het succes. Het wordt dan ook een race tegen de klok, haalt Jasper het om zijn droom te verwezenlijken, met de hulp van zijn allerbeste, maar toch ietwat vreemde vriendin Sam, voordat die verdomde tumor in zijn hart bezit van zijn hele lichaam zal nemen? En heeft het eigenlijk zin om dat einde te halen?
En ondanks het fatalistisch onderwerp, gaat het boek eigenlijk in hoofdzaak over vriendschap, die in het verhaal intens mooi verweven wordt, een allesomvattende vriendschap tussen een jongen en een meisje, zonder dat het ooit meer wordt dan platonisch.
Het heeft dus alle ingrediënten om young adults, maar ook iets oudere adults te bekoren.