De King doet het weer

Ik hou niet zo van boeken die over oude mensen gaan. Inmiddels is Stephen King de zeventig gepasseerd en hij heeft wel een paar verhalen die mij minder konden boeien geschreven, juist door dit onderwerp. Met dit boek lijkt hij terug te keren naar het begin van zijn carrière, met boeken zoals "Carrie", "Ogen van vuur" en "Dodelijk dilemma". Vooral de verwantschap met "Ogen van vuur" is duidelijk aanwezig, al is het dan een heel ander verhaal geworden.
Stephen King kan ongeloofwaardige dingen op een geloofwaardige manier schrijven, dat is waarschijnlijk zijn grootste verdienste aan de literatuur en waarom velen met mij vaak reikhalzend naar een nieuw exemplaar uit zijn fantasie uitkijken. Een groot deel van deze verdienste hangt nauw samen aan de gedetailleerdheid waarmee hij zijn personages vorm geeft. Het is is niet zozeer de inhoud die het verhaal trekt, maar de personages. Verder vind ik de boeken van Stephen King altijd vrij treurig, omdat ze nooit echt een happy end kennen, er is altijd veel verloren, en het kan nooit meer zo zijn als voorheen. Ook dat maakt de verhalen geloofwaardig, want zo is het ook in het leven, elke daad, elke gebeurtenis in ons leven, heeft een gevolg. Daarom dat ik me ook vaak leeg kan voelen na het lezen van een Stephen King. Ook hier zie je dat de kinderen niet terug kunnen naar een leven zoals ze die hebben gekend voor het Instituut, niets kan meer hetzelfde zijn, en de onschuld, die ze zo zouden moeten koesteren zijn ze binnen die muren verloren.