Indrukwekkend debuut

Met Het smelt heeft Lize Spit een indrukwekkend debuut geschreven. Niet voor niets is vandaag de zevende taal die voor de bijl gaat een feit: Tsjechisch. Toch heb ik getwijfeld of ik het drie of vier sterren zou geven, daar ik het niet zo goed vindt als b.v. een Griet Op De Beeck of een Arnon Grünberg, die een duidelijkere eigen stem hebben.

Rond Het Smelt is een hele hype ontstaan, iedereen wilt er een graantje van meepikken. Of die hype gerechtvaardigd is weet ik eigenlijk niet zo goed. Mijn gevoel is tweeledig. Het is namelijk echt wel een indrukwekkend debuut, maar er zijn ook enkele zaken aan het boek die meestal in recensies van anderen terugkomen die iets minder zijn.
Zo is het verhaal tamelijk traag… Als je dan ook het verhaal enkel leest om tot de climax te komen, kan het moeilijk zijn om doorheen de eerste tweehonderd pagina’s te komen. Ook ik had toen ik deze tweehonderd eerste bladzijden las het gevoel dat het allemaal wel wat sneller mocht. Rond pagina 380 begint het verhaal echter aan zijn climax, die al honderd pagina’s eerder begint uitgebouwd te worden, en dan heb je wel het gevoel: ja, het is allemaal nodig om uiteindelijk meegezogen te worden in die vreselijke gebeurtenissen, waarvan je al grotendeels vermoedt dat het die kant op zal gaan. Waarom ze doet wat ze doet, waarom ze zich bijna als een goedkope slet verkoopt aan haar buurman, waarom ze met school is gestopt.

lizespitHet verhaal van Tesje, haar zusje, dat een beetje een nevenverhaal is, lijkt er een klein beetje overbodig, al heb ik dan wel een diepe sympathie voor het meisje gekregen en begrijp ik haar volledig. Tesje heeft zo’n intense eerlijkheid en onschuld over zich dat je haar alleen maar graag kan zien.

Met andere woorden het verhaal van Lize Spit mag er gerust zijn, en het is geen wonder dat het gepubliceerd is geraakt. Na de eerste tweehonderd pagina’s leest het als een vaart, maar je moet wel eerst doorheen die eerste tweehonderd pagina’s heen geraken. Verder ben ik verzot op nostalgische verhalen die vaak over marginalen gaan. Ook dat komt in Het Smelt van Lize Spit terug. Ze heeft een mooie structuuur opgebouwd door steeds te wisselen tussen het heden en het verleden.

Wat ik wel een beetje spijtig vind is dat voor mij het verhaal aan het einde niet af is. Ik wilde nog even verder lezen. Maar wanneer een verhaal eindigt is natuurlijk de keuze van de auteur.

Lize Spit is zeker een schrijfster om in de gaten te houden.