Pijnlijk realistisch en dicht bij huis

Met enige scepsis begon ik deze laureaat van de Libris literatuurprijs te lezen maar naarmate ik verder las was ik steeds meer overtuigd van Isiks talent om verhalen te vertellen.
Eigenlijk is het een vrij treurig relaas van een jongen die opgroeit tussen de scherven van onzichtbaarheid met een verhaal die misschien (meer als de mijne) uit het beeld zou zijn verdwenen, en anderzijds pijnlijk zichtbaar wordt op en manier dat hij eigenlijk niet zichtbaar zou willen zijn. Metin blijft namelijk het grootste deel van het boek zijn frustratie en vernedering in te slikken. Hij weet het goed te denken, maar hij krijgt het niet voor elkaar het ook uit te spreken, of het te tonen.
Wat ik ook bijzonder vind aan het boek is dat het terwijl het om een migranten-gezin gaat, de migranten-kaart niet wordt uitgespeeld... Dat het om een migranten-gezin gaat is eigenlijk maar van secundair belang, waarschijnlijk verklaart het vooral de armoede waar het gezin in leeft, maar ongetwijfeld zullen er ook Nederlanders zijn die beroepswerkloos zijn wat zich natuurlijk aftekent op de kinderen, en anderzijds de lange tijd die de moeder de verbale mishandeling van haar man slikt. Dit alles wordt tegen de achtergrond van de Bijlmer tijdens de jaren '80 en '90 geschetst, en hier slaagt Isik bijzonder goed in, je kan als het ware de urine in de hallen of de tabak in de appartementen ruiken.
Ook op school krijgt Isik het bijzonder moeilijk, vooral door één persoon die iedereen met zich meesleurt in het pesten van Metin, en hier kwam het verhaal wel erg dicht bij huis, want zelf heb ik dit ook meegemaakt. Door de manier waarop Isik het beschreef werd ik meteen terug naar die tijd gekatapulteerd, en ik had zo'n medelijden met Metin.
Iedereen die het nog niet gelezen heeft, dit is echt een boek dat je moet lezen!