Prachtig taalgebruik

Wat een ongelooflijk mooi geschreven indrukwekkend boek is dit. Het is geschreven op een “ouderwetse” manier met prachtig taalgebruik: bijv.: “het leven verslijt ons allen” . Het boek wordt vanuit de verschillende personages beschreven en zo wordt steeds duidelijker hoe de toedracht van de gebeurtenissen echt is. Je begrijpt de personages iets beter: Elizabeth, Guillaume, de Naamloze, Valentijn. Maar ook meneer Fund, grootmoeder Marraine en Hendrik. Het is een verhaal, het is een klucht met “uitvergrote” personages, het maakt vooral indruk. Echt een prestatie en dat voor een debuutroman!! Ik moet hier minimaal 100 woorden zetten, maar zie veel kortere recensies?