De open eindjes zijn frustrerend

Het is niet moeilijk om een seriekarakter in leven te houden. Gewoon door hem of haar niet dood te laten gaan aan de ergste verwondingen. Gewoon om voor hem of haar altijd op tijd een uitweg te bedenken. Gewoon door hem of haar altijd slimmer te laten zijn dan de tegenstanders, hoe gemeen en georganiseerd dan ook. Peace of cake! Wat wél moeilijk is, is het interessant houden van een seriekarakter. Zelfs in een zoveelste deel moet de overbekende hoofdpersoon je nog steeds kunnen boeien en, sterker nog, blijven verrassen. Dat laatste is maar bijzonder weinig auteurs gegeven...
Ook Patricia Cornwell heeft om en nabij het achtste deel in de Scarpetta-reeks de vlam langzaam laten doven... Sporen, alweer het dertiende avontuur dat ‘gesmeed’ werd rondom de patholoog-anatoom voegt ook maar bijster weinig toe aan het oeuvre met Kay Scarpetta in de hoofdrol. Het verhaal is langdradig, ver gezocht en het ergste van alles: verbluffend slecht geschreven. Afstandelijk. Het leest niet lekker, waardoor de 368 pagina’s die het boek telt, er wel 800 lijken.
Wat Cornwell voor ons bedacht heeft in deel 13 is weer niet kinderachtig. Kay Scarpetta wordt ingeroepen door haar ‘oude’ werkgever om hulp te bieden bij een lijkschouwing. Samen met Pete Marino, haar oude politiemaatje, vertrekt ze naar Richmond. Samen ontdekken ze dat er veel meer aan de hand is dan ze aanvankelijk verteld werd. Ondertussen is haar nichtje, de ex-computerspecialist van de FBI en nu extreem rijke, in dikke Ferrari’s rondscheurende Lucy, bezig met een andere zaak. Haar vriendin is ’s avonds in Lucy’s huis aangevallen door een ‘beest’, dat hen nu nog steeds lijkt te stalken. De vriendin is ondergedoken bij niemand minder dan Scarpetta’s grote liefde, Benton Wesley in Aspen. Hij probeert erachter te komen wat er werkelijk met haar gebeurd is. De cirkel is weer rond... want natuurlijk komen alle verhaallijnen, met het nodige kunst en vliegwerk, bij elkaar in een knap bedachte en redelijk onverwachte ontknoping.

Cornwell heeft wel degelijk een aardig plot in elkaar gesleuteld waarmee ze een hoop goed maakt. De open eindjes zijn frustrerend, maar de sprint naar het einde van het verhaal deed mij heel even terug denken aan de Patricia Cornwell van weleer. Van de karakters moet ze het duidelijk niet (meer) hebben. Dit zijn lege karkassen met een lang en grijs verleden waarin met een onsterfelijke ambitie werd gestreden voor de juiste doelen. Dát waar een Kay Scarpetta-boek ooit voor stond, is het kwijt. Sporen krijgt van mij 2 sterren. De fantasieloze cover en dito flaptekst blijken ditmaal helemaal te passen bij de inhoud. Ronduit teleurstellend.