Beklemmend mooi

Het boek begint met een gedicht van Jan Wolkers (Wintervitrines uit 1957), hij schreef dit gedicht over zijn vroeggestorven broer, deze ontdekking bezorgde mij kippenvel, wat een prachtige keuze van Rijneveld!

In ‘De avond is ongemak’ maak je kennis met een gezin dat hun oudste zoon/broer verloor: Matthies gaat schaatsen, Jas mag niet mee, Matthies zakt tijdens het schaatsen door het ijs en daarmee ontvouwd zich langzaam aan het verhaal. Als dan ook nog MKZ uitbreekt op de boerderij is het einde zoek.

Jas is 10 jaar oud als het boek begint en er wordt niet gesproken in huis over het verdriet dat er heerst sinds Matthies overleed. Het lijkt alsof het dagelijks leven de overhand weer krijgt, maar niets is minder waar, alle leden van dit gezin drijven een andere kant op; vader denkt aan vertrekken, moeder stopt met eten, Jas draagt dag en nacht haar rode jas, Hanna draagt een koffertje met zich mee en Obbe sleurt een ongekende seksuele (ont)lading achter zich aan; ongemak is aanwezig en wel in overvloed.

Ik vind Rijneveld beeldend schrijven, ik zag de boerderij en zijn bewoners voor mij: Jas in haar eeuwig dragende rode jas, de padden in de emmer, konijn Dieuwertje, de Diakenen en vooral de overkant. Enerzijds geeft Rijneveld je veel details, anderzijds laat zij dingen onbenoemd, ik vind dit zelf prettig, ze geeft mij de ruimte. Ik voel...... lees verder op mijn blog: https://www.sandraleest.nl/recensie/recensie-de-avond-is-ongemak-van-marieke-lucas-rijneveld/