Oppervlakkig

Inge biecht haar ontrouw aan haar man Andreas op en daarbij ook dat ze niet meer met hem verder wil. De anders zo rustige Andreas neemt het nieuws niet goed op en vertrekt met de auto. Een paar uur later staat de politie aan de deur: hij is in de Amstel gereden. Er wordt steeds over een noodlottig ongeval gesproken maar Inge heeft daar zo haar twijfels over en ze voelt zich vreselijk schuldig. Ze besluit te breken met haar nieuwe geliefde. Andreas en Inge hebben samen twee puber zonen: Finn en Olaf. Beide jongens verwerken de dood van hun vader op een andere manier. De oudste leeft al een tijdje in zijn eigen wereld en de jongste is opstandig en heeft vragen bij de doodsoorzaak van zijn vader. Hij gaat op zijn eigen de manier achter de waarheid aan en maakt daarbij een verkeerde keuze met grote gevolgen. Waar Inge al problemen genoeg met zichzelf heeft krijgt ze ook nog te maken met de problemen van haar zonen die echt vergaand van aard zijn.

De opzet van het verhaal is goed maar de uitwerking laat te wensen over. Naar mijn idee komen er teveel thema’s aan bod( zelfdoding, rouwverwerking, pubergedrag, terrorisme, stalken, geloof) waardoor deze niet goed uitgediept zijn. Waar het boek in het begin vooral een beetje voort kabbelt lijkt het of het tegen het einde juist is afgeraffeld.

Het leest niet onprettig, het taalgebruik is soms modern en vlot, vooral als Olaf aan het woord is maar soms kom je ook woorden tegen waarvan je denkt: wat doet dit woord hier in dit boek? ‘Serviel’ is zo’n woord wat ik echt niet in de tekst vond passen.

Ik heb even moeten denken waar de titel betrekking op heeft en heb meerdere opties:
Inge heeft last van spoken die ’s nachts in het donker om haar bed dansen, dat zou een verklaring kunnen zijn. Maar ze danst ook een keer letterlijk in het donker, alleen met haar armen om zich heen. Daarnaast zou de titel ook kunnen verwijzen naar de muziek van Bruce Springstreen: The River en Point Blank komen beide ook in het boek, Dancing in the Dark zou dus een optie kunnen zijn.