Recensie Ademloos

Gejankt heb ik tijdens het lezen van dit boek. Ik heb niet zomaar gehuild, waarbij een enkel traantje zich in een onbewaakt moment geluidloos uit mijn oog heeft geperst. Nee, ik heb schokschouderend, snotverspreidend, een waterval veroorzakend luidruchtig gejankt.
Kim Moelands schrijft met Ademloos een prachtig en puur verhaal over het verliezen van haar beste maatje Ron. Ik moet zeggen dat ik de schrijfstijl heel 'gewoon' vond. Hierdoor vind ik het boek literair gezien geen topper, maar het zorgt er wel voor dat het verhaal heel dicht bij jezelf komt te staan. Constant propte ik mezelf en mijn maatje in de rollen van Kim en Ron, terwijl wij helemaal geen slopende ziektes hebben. Dat is knap van Kim Moelands. Het is ook de reden dat ik vooral om mezelf heb zitten janken. Je kan je zo ontzettend goed voorstellen hoe zij zich voelt!
Absoluut een moet-je-lezen boek...