Coco, euh Loes, kan het!

Loes Riphagen (1983) is kinderboekenschrijfster en illustrator. In 2008 debuteerde ze met het boek ‘Slaapkamernachtdieren'. Meerdere boeken volgden, waaronder ‘Bij de neus’ genomen waarvoor Riphagen meerdere prijzen won. Opvallend is dat in (bijna) al haar verhalen dieren centraal staan. Zou dat komen doordat ze zelf is opgegroeid met dieren?

Ook in ‘Coco kan het!’ staat een dier centraal. Coco is een jong vogeltje dat nog veilig bij haar moeder in het nest verblijft. Maar er komt een tijd dat Coco haar vleugeltjes moet uitslaan om de wijde wereld te gaan ontdekken. Daarvoor zal ze los moet komen van haar moeder, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.

Wanneer we het boek openslaan zien we Coco en haar moeder. Maar wie zijn ogen goed de kost geeft ziet daarnaast nog veel meer. Kleine torretjes en kevertjes, maar ook andere nestjes. Het ene na het andere vogeltje wordt door zijn of haar ouders uitgezwaaid en aangemoedigd eropuit te trekken. Met een duikvlucht of een grote aanloop gaan ze er vandoor. Zal Coco volgen?

De spreadvullende illustraties van Riphagen zijn overzichtelijk en vertellen een duidelijk verhaal door de perfecte synergie tussen beeld, woord en kleurgebruik. In eerste instantie wekken ze een eenvoudige indruk; er is één kleur die op de pagina overheerst, Coco en haar moeder bestaan uit enkele vormen en ook de zinnen zijn kort en krachtig. Maar wanneer je de tijd neemt om uitgebreid naar elke pagina te kijken zul je zien dat er nog zoveel meer te bewonderen is. Die enkele kleur bestaat namelijk uit meerdere tinten, naast Coco zien we ineens een boel andere diertjes en het verhaal gaat eigenlijk niet over Coco, maar over… jezelf!

Iedereen zal de gevoelens van Coco herkennen. Het kan best spannend zijn om iets te moeten doen wat je nog niet eerder hebt gedaan. Daar kan je tegenop zien, zeker wanneer iets niet zonder risico is. Maar aan de andere kant zijn er ook nieuwe werelden die voor je opengaan als je de stap wél waagt. Die twijfels en gemixte gevoelens heeft Coco ook. De kleuren van de pagina’s onderstrepen deze emoties nog eens extra. Voelt Coco zich bang, dan kleuren de pagina’s donker, maar ziet ze de zonnige kant er van in, dan is de pagina wit en helder.

Uiteindelijk is het Coco’s moeder die haar een schop onder haar kont geeft, maar is zij er ook om haar te troosten. Want ja, opgroeien gaat niet altijd zonder slag of stoot. Niet alleen Coco kan het, maar Loes kan het ook. Riphagen heeft een gevoelig en raak verhaal neergezet dat jonge kinderen net dat ene duwtje in de juiste richting kan geven om de sprong te wagen. Een prachtig boek voor kinderen vanaf een jaar of 3, om naar te kijken en om diepzinnige gesprekken over te voeren.