Een langzaam garende familiekroniek

De Cazalet-kronieken is een vierdelige serie en speelt zich af in de jaren 1937 tot 1947. In deel 1, de Lichte jaren, maken we kennis met de familie Cazalet eind jaren dertig. We leren de drie generaties Cazalet kennen: De Generaal en de Baronie, hun vier kinderen met aanhang en diens kinderen. In de zomervakantie komen ze allen bij elkaar op het familielandgoed buiten Londen, vlak aan de kust. De tijd wordt gedood met het spelen van spelletjes, picknicken, strandbezoekjes en het lezen van boeken. Het gaat er gemoedelijk aan toe, zo lijkt het, maar met de naderende wereldoorlog nemen de spanningen ook binnen de familie steeds verder toe.

Het eerste deel van de kronieken begint langzaam. De schrijfster weet tot in den treuren de kabbelende zomers in het familiehuis te beschrijven. Dit doet ze met veel details. Dit levert regelmatig mooie zinnen op. Het boek stikt dan ook van de prachtige quotes. Howard kan namelijk als geen ander schilderen met woorden.

“De hemel was lichtblauw met een heleboel kleine wolkjes als veertjes. Naast het hek van de moestuin stond een enorme struik met paarse bloemen als seringen maar dan spits; hij zat vol vlinders, witte oranje waar zwart en wit op zat, kleine blauwtjes en één citroengele met minieme donkere adertjes, de mooiste van allemaal vond ze.”

Ondanks deze prachtige manier van schrijven zijn de passages lang en komt er weinig vaart in het boek. Essentiële gebeurtenissen in de levens van personages worden kort beschreven en lijken (nu) nog weinig invloed te hebben op onderlinge relaties. De alledaagse beslommeringen worden daarentegen uitgebreider uiteengezet. Op deze manier leren we wel uitgebreid alle leden van de familie kennen; we zien hun gewoontes en onhebbelijkheden in detail. Toch zijn de leden van de familie Cazalet nog erg op zichzelf staande eilandjes en lijken ze weinig met elkaar verbonden. De verhaallijnen lopen separaat en raken elkaar nauwelijks. De overgang van de vertellingen vanuit de ene persoon naar de andere zijn abrupt en zorgen soms voor wat verwarring, helemaal wanneer de aandacht is verslapt door de kabbelende verhaallijn.

De dreigende oorlog speelt een steeds grotere rol in Lichte jaren en laat enerzijds de angst voor de oorlog zien, de voorzorgsmaatregelen die worden genomen, maar ook de opluchting door de vruchtbare gesprekken tussen Chamberlain en Hitler (zoals het in eerste instantie lijkt). Howard weet dit op een goede manier te verweven in de dagelijkse beslommeringen van de kinderen en de volwassenen.

Ondanks de spannende tijden van een naderende oorlog speelt er bij de lezer maar één vraag door de gedachten; wanneer komt nou de spanning en de climax? Daarin wordt de lezers enigszins teleurgesteld. Dit eerste deel dient vooral als kennismaking met de familie en als opwarmer voor de volgende delen. De vraag is nu alleen of dit voldoende is geweest om mij te verleiden ook het volgende deel te gaan lezen. Het is denk ik de nieuwsgierigheid die het wint. Dit eerste deel geef ik vanwege zijn langzame karakter, maar zijn mooie citaten drie sterren.