Net niet

Als je begint te lezen in dit boek, dan voel je meteen een bepaalde sfeer: mysterie. Er is verdorie wel iets heel mysterieus aan de hand hier, denk je. Maar wat dat precies is, dat blijft tot halverwege geheim.
Misschien dat het een persoonlijke frustratie is, maar als iets zolang achter de hand wordt gehouden, dan verwacht ik ook iets heel goeds. Dat viel helaas een beetje tegen. Zodra het geheim achter de foto’s en het eiland onthuld werd, verloor het verhaal zijn grip op mij. Ik was blij dat ik het boek uit had zodat ik aan een volgende kon beginnen.
Was het dan zo slecht? Nee, zeker niet. De schrijfstijl is beeldend, het begin is erg sterk, er zit een verrassend element in de plot. Maar toch… net niet.
.
Ik zal proberen uit te leggen waardoor dat komt. Ten eerste ben ik dol op goed neergezette slechteriken. Ze moeten iets menselijks hebben, een karakter, een doel. Ik heb niet zoveel met slechteriken die alleen maar monsters zijn omdat ze dat nou eenmaal zijn. Dan voel ik de dreiging niet. Er moet een mogelijkheid zijn, hoe klein ook, om tot ze door te dringen. De (hoofd)personages spraken me ten tweede niet aan. Uitzondering: Jacobs vader, die vond ik heel sympathiek. Hij gaf het verhaal echt iets extra’s. Het achtergrondverhaal van grootvader Abraham, waarmee het avontuur begint, vond ik ook leuk. Helaas krijg je verder weinig over de personages te horen, waardoor bijvoorbeeld alle ‘bijzondere kinderen’ een beetje wazig en karikatuurachtig blijven.