Ik voelde de blaren op mijn gezicht en de dorst in mijn mond.

Wat een schitterend boek om te lezen en wat een aanrader voor iedereen die het nog mag lezen.
In het verhaal is alles wat het is, niet meer en niet minder. Het gaat om het hier en nu en dus vinden er gaan flashbacks of flashforwards plaats.
Kort gezegd gaat het verhaal over de vlucht van een jongen door een dor landschap waarin hij in contact komt met een geitenherder.
De vlucht wordt beschreven, net als de angst om gevonden te worden, maar ook het eten, drinken, slapen, geiten melken, dieren verzorgen, water halen, urineren en ontlasten wordt veelal beschreven. Toch blijft er ook een boel onduidelijk. Allereerst blijft de reden van de vlucht onbekend. Enerzijds vond ik dat jammer, maar gaandeweg het verhaal kon ik dat makkelijk loslaten. De leeftijd van de jongen, de omgeving en de namen van de jongen en de geitenherder blijven eveneens onbekend, maar ook dat doet er feitelijk niet toe.

“Hij beet op zijn lippen met zijn gezicht plat tegen de hemel en voelde een olieachtige stroom die zijn traanbuizen binnendrong en zijn neus verstopte.”-citaat

Wat overblijft is een schitterend verteld verhaal, wat meer als parabel uitgelegd kan worden waarbij het gaat om vriendschap, vergeving, hoop, angst en het geweten.
Jesús Carrasco kan perfect vertellen hoe de extreme hitte aanvoelt, hoe het dorre en droge landschap en de wanhopige vlucht van de jongen zijn. Ik voelde bijna de warmte en de blaren op mijn gezicht en de dorst in mijn mond.

Wat mij betreft is dit boek niet voor niets geëindigd op de shortlist van de Europese literatuurprijs 2014.

“Daarna liep hij weer naar de deur en bleef daar zolang het regende staan kijken hoe God voor even de duimschroeven wat losser draaide.” -citaat