Klassiek randje

In De hoofdrol wordt de lezer meteen ondergedompeld in correspondentie over een nieuw toneelstuk. Een uitermate opvallende keuze van Janice Hallett om op deze manier een verhaal te vertellen. Het verhaal wordt dus aan de hand van onderlinge e-mails, berichten, en memo’s verteld. De post-it briefjes geven het gevoel dat men een dossier leest, in plaats van een boek. Er zijn al meteen veel personages die voor verwarring kunnen zorgen. Het is snel duidelijk geworden dat er een psychologisch spelletje wordt gespeeld. Het kan dus op sommige punten lastig te volgen zijn. Het lijkt erop dat voor elk karakter een motief is verzonnen, en is eigenlijk elke handeling in het verhaal wel verdacht. Er zijn ook meerdere opties voor wie er vermoord gaat worden, kortom, Hallett laat voor het gevoel lezers lang op de kern van het verhaal wachten. Wie er uiteindelijk vermoord wordt, zal pas heel laat onthuld worden. Daarnaast wordt er stevig door iedereen gelogen. De lezer wil uiteindelijk toch echt weten wie er zal worden vermoord. Lezers die bepaalde ziekten kunnen herkennen, kunnen al bedenken waar het heen zal gaan. Tegen de tijd van de onthullingen, heeft de lezer het zelf al kunnen bedenken wat er gaande is. Niet iedereen zal het geduld kunnen opbrengen deze zaak op te lossen, en het is dan ook meer voor de lezer die van een moeilijke puzzel houdt.
De hoofdrol is een modern staaltje denkwerk, waar een klassiek randje aan zit, en dat merkt de lezer aan de symboliek. Het plot laat men dan weer op een andere manier huiveren. Toch zullen velen liever een verhaallijn hebben waarin het wel meteen duidelijk wordt wie het slachtoffer is.