Zoals het betaamt

In de eerste honderdvijftig pagina’s van Zomer in het kunstcafé lijkt er nog vrij weinig te gebeuren. Sue McDonagh lijk het traag op gang te krijgen, en lezer zullen even moeten zoeken naar een klik tussen de personages. Er is veel herhaling. De vertellende schrijfstijl kan voor wat afremming zorgen, omdat er geen balans tussen beschrijving en dialoog aanwezig is. Dingen worden daardoor mondjesmaat aan de fantasie van de lezer overgelaten, kortom er is veel tell, weinig show. Wanneer de lezer veel affectie voor het motorrijden heeft, hoeven die eerste honderdvijftig bladzijden niet vervelend te zijn. Net als de lezer denkt een spannende invalshoek te hebben ontdekt, lijkt deze spanningsboog weer net zo snel terug te vallen. Hierdoor blijft het verhaal voortkabbelen. Een goed einde is in deze ook voorspelbaar, precies zoals het een feelgood betaamt. Een verhaal dat je qua schrijfstijl en intonatie echt moet liggen.