Hildeke houdt de familie bij elkaar

Ik was meteen overdonderd door de pakkende, mooie en eerlijke schrijfstijl van Lieve Joris. ‘Hildeke’ is een aaneenschakeling van gedachten, herinneringen en anekdotes betreffende haar vader en haar zus Hilde. Ik voelde me soms een beetje een indringer als lezer, omdat het toch wel een heel persoonlijk relaas is. Naast de mooie momenten, wordt ook dementie en de schrijnende aftakeling in beeld gebracht. Soms best hard, altijd eerlijk. Ik was al een beetje bekend met de familie door het vorig boek ‘Terug naar Neerpelt’, waarin de aandacht naar haar rebelse broer Fonny gaat.

In het eerste deel, ‘De schepper’, blikt de auteur terug op het afscheid van haar vader. Hoe ze haar plannen aan de kant zette om in zijn buurt te zijn, hoe de dementie zijn leven insloop. Hun relatie was niet altijd optimaal, maar hun laatste periode samen verzachtte alles toch een beetje.

“Het waren mooie momenten, waarin alle harde woorden die ooit tussen ons waren gevallen, wegspoelden in de tunnel van de tijd.”

Na de dood van hun ouders zorgen de broers en zussen voor Hildeke, die het Downsyndroom heeft. Over die onvoorwaardelijke liefde lees je in het tweede deel. Het is mooi hoe Hildeke de familie bij elkaar brengt en hoe ieder op zijn manier voor emotionele en praktische ondersteuning zorgt. Door tal van anekdotes leert de lezer Hildeke beter kennen. Je sluit haar meteen in je hart. Hildeke denkt en voelt op een andere manier, onbevangen, eerlijker en intenser. Lieve Joris vertelt ook hoe haar zus vroeger een beetje op de achtergrond bleef door de perikelen met Fonny, en de laatste jaren was er de bekommernis om moeder en vader. Maar nu Hildeke steeds vergeetachtiger wordt en soms helemaal ontredderd is, heeft ze haar familie harder nodig dan anders.
Ik vond het bijzonder mooi en eerlijk hoe de auteur vertelt dat ze Hildeke telkens weer voor zich moest winnen. En dan die dankbaarheid omdat Hildeke het beste in iedereen naar boven heeft gehaald. Ontroerend mooi. Maar dementie en epilepsie zorgden voor een onafwendbaar afscheid.

“Hildeke kijkt naar me en knikt. Ze houdt ons bij elkaar. Nog steeds houdt ze ons bij elkaar. Zelfs nu.”

Deze uitgave is weer knap verzorgd door Uitgeverij Atlas Contact. De tekeningen van Hilde lopen door op de binnenflap en achteraan staan er twee mooie zwart-witfoto’s van Lieve Joris en haar zus.