Stefan Brijs blijft me verrassen!

‘Maan en zon’ stond al een paar jaar in boekenkast, tussen zoveel andere nog ongelezen boeken. Ik las lang geleden ‘De Engelenmaker’ en ‘Arend’ van Stefan Brijs. Twee boeken die me zeker zijn bijgebleven, die me zijn opgevallen door de mooie schrijfstijl en het originele verhaal. En toch zeer verschillend van elkaar! Waarom ‘Zon en maan’ dan zo lang in de kast is blijven staan? De korte inhoud en de bestemming, Curaçao, spraken me niet direct aan. Uiteindelijk toch begonnen in het boek en ja, Stefan Brijs heeft me weer positief verrast!

‘Zon en maan’ is weer helemaal anders dan ‘Arend’ en ‘De Engelenmaker’. Hierbij toont de auteur nogmaals zijn veelzijdigheid! De ingetogen schrijfstijl om een groots verhaal te vertellen past dan wel weer bij de vorige boeken.

Het verhaal speelt zich eigenlijk af binnen een zeer korte tijdspanne. 18 juli 2001, 19.25u tot 19 juli 2001, 5.55u. Maar tijd genoeg om Broeder Daniël zijn verhaal te laten vertellen. Broeder Daniël heeft Max afgezet aan het vliegveld, reis richting Nederland, en wacht nu op een bericht van hem. In tussentijd leert de lezer de drie generaties Tromp kennen. Roy, Max en Sonny.
De lezer wordt mee terug genomen naar de jaren zestig. Roy is taxichauffeur en zet zijn zoon Max af aan de school bij Daniël, hun eerste kennismaking. Door de jaren heen zien we de personages evolueren. Dromen worden nagejaagd, teleurstellingen en hoop wisselen elkaar af. Op de achtergrond de geschiedenis en bekommernissen van Curaçao. Alles is mooi met elkaar verweven!

Dit beklijvend verhaal is zeker niet te zwaarmoedig geschreven. Personages, omgeving, leefsituatie, geschiedenis,.. zijn zeer goed weergegeven. De korte hoofdstukken maken het boek ook vlot leesbaar. Het einde had ik toch iets anders verwacht. Het ging voor mij ineens te snel... of had ik gewoon nog langer van de schrijfstijl van Stefan Brijs willen genieten? Misschien had een meer open einde me voor een keer wel bevallen?
Ik beoordeel het boek graag met vier sterren!

Wat me bij het lezen opviel, is dat ik me niet altijd bewust was dat zowel Broer Daniël als de generaties Tromp geen blanken zijn. En dat speelt toch wel een belangrijke rol.
Fijn dat de Dodge Matador als een rode draad door het verhaal meegroeit... of eerder aftakelt.
Een intrigerend verhaal dat de situatie doorheen de recente geschiedenis op Curaçao knap weergeeft!
Natuurlijk wil ik nu ook die andere boeken van Stefan Brijs lezen! ‘Zonder liefde’ en ‘Berichten uit de vallei’ staan nu hoog genoteerd op mijn veel te lange leeslijst!