Niet zo enthousiast...

Toen ik het leesfragment van Ongenadig voor de Hebban Leesclub las, was ik best benieuwd naar het vervolg. Sven en Anouk leren elkaar op een feestje kennen. Hoewel Anouk regelmatig een raar gevoel bij de relatie heeft, gaan ze toch al snel samenwonen. Wat is er precies aan de hand met Sven? Een korte inkijk in het verleden van de hoofdpersonages zou een verklaring voor hun gedrag kunnen zijn, maar wordt verder in het verhaal niet echt uitgewerkt.
Mijn nieuwsgierigheid ging ook al snel over in ergernis. De schrijfstijl was soms vlot, maar soms ook stroef :

...Sven had zich in nevelen gehuld.
...De stem van zijn moeder, die hem maande om papa gedag te zeggen, bereikte zijn oren.
...Een aangename warmte in mijn buik begeleidde me.

Verder zit het verhaal vol met ongeloofwaardige gebeurtenissen, tegenstrijdigheden en heel naïeve personages. De auteur had, naar mijn gevoel, beter minder personages aan bod laten komen en hierdoor meer aandacht aan de karakteruitwerking en het verhaal kunnen besteden. Nu bleef ik als lezer achter met een groot gevoel van ongeloof en ergernis. Misschien had het boek toch beter geredigeerd kunnen worden door de uitgever, zodat er geen fouten in het verhaal zitten?

Een klein pluspuntje is de opbouw van de spanning, waardoor het boek vlot leest. In de korte hoofdstukken komt telkens een ander personage aan bod, een goede afwisseling. Maar het vertelperspectief is niet consequent opgebouwd.

Spijtig dat ik niet zo enthousiast ben, toch hartelijk bedankt voor het leesexemplaar voor deze Leesclub!