Knap debuut!

Met “Winteruren” neemt Filip Bastien de lezer mee terug naar de vorige eeuw. Een oorlogsverhaal met een romantisch en humoristisch kantje.

Terwijl Richard aan het sterfbed van zijn vrouw Anna-Marie zit, blikt hij terug op het verleden. Zijn eerste liefde, Josephine, blijft hem nog steeds achtervolgen.

Flashbacks naar de Wereldexpositie in Brussel, de val van de Berlijnse Muur, wielrenner Poeske Scherens,... vormen de achtergrond van het verhaal. Zowel Fientje (Josephine) als Anna-Marie maken een diepe indruk op Richard. Vertrouwen, twijfels en leugens bepalen hun toekomst, maar zeker ook de gebeurtenissen tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Filip Bastien heeft op mij vooral indruk gemaakt met de fragmenten uit Breendonk. De gruwelijke werkelijkheid, het blijft lang nazinderen. Ook knap hoe de schrijver steeds wisselt tussen de tijdsperiodes, tussen luchtige passages en serieuze onderwerpen. Maar de tijdsprongen vragen toch ook de nodige aandacht van de lezer. Misschien net té veel toevalligheden, zeker als het gaat over de ontmoetingen tussen Richard en zijn Fientje.
Een mooi en beklijvend verhaal, graag gelezen!


“Mijn vrouw, mijn lievelief. Als ge na de oorlog naar deze velden komt en ik ben er niet meer, stap dan tussen de klaprozen. Luister naar hun gefluister en denk aan mij. Laat me niet zomaar verzinken tussen de rimpels van de tijd.”
(Fragment uit de brief van de vader van Richard, hij stierf tijdens de Eerste Wereldoorlog)