Weet te bekoren

'Heimwee naar bloed' is de debuutroman van twee auteurs die onder het pseudoniem Dario Correnti het experiment aangingen om een zogenaamde ‘Giallo’ te schrijven. Deze thriller ‘noir’ bevat misdaad-, thriller- en horrorelementen gemengd met een gewone roman. 'Heimwee naar bloed' is dan ook geen actiethriller. Het verhaal is meer van de trage en broeierige soort maar weet de lezer tot het eind te bekoren.

Op het platteland rond Milaan vindt een serie moorden plaats. De lijken vertonen beetwonden en zijn gruwelijk toegetakeld. Bovendien vindt men op de plaats delict naalden die in een bepaald patroon gedrapeerd zijn. Stagiaire Ilaria Piatti tipt de bijna gepensioneerde misdaadjournalist Marco Besana over de gelijkenis met moorden uit de 19de eeuw. Deze vonden in dezelfde streek plaats en werden gepleegd door Vincenzo Verzeni, de eerste Italiaanse seriemoordenaar. Beiden storten zich verwoed op de zaak en trachten een eventuele samenhang boven water te halen.

Het verhaal leest vlot en is makkelijk te volgen. Het sporadisch gebruik van Italiaanse woorden beperkt zich voornamelijk tot de verorberde gerechten en geeft de lezer het aangename gevoel in Italië te vertoeven. Italiaanse woorden die andere zaken betreffen, worden duidelijk uitgelegd of zijn uit de context te halen. Zo wordt het woord Pellagra verklaard als een ziekte die ontstaat vanwege een vitamine B tekort.

Het draait in dit boek niet enkel om het vinden van de moordenaar. Tijdens het lezen krijg je langzamerhand een beeld van de samenleving van vroeger en nu. Besana kijkt melancholisch terug naar de manier waarop zijn werk in de journalistiek is veranderd. De voortschrijdende techniek en de veranderde mentaliteit zijn niet zonder gevolgen gebleven. Daarnaast voorziet Besana ons van een flinke dosis maatschappijkritiek.

'De discretie in Noord-Italië is in wezen het equivalent van de omerta in Zuid-Italië. Het heet alleen anders.´

De personages zijn realistisch en levensecht neergezet en maken onder invloed van de gebeurtenissen en elkaars persoonlijkheid een ontwikkeling door. Terwijl Besana met pijn in zijn hart afscheid moet nemen van zijn werkzame leven, staat Ilaria, jong en onzeker, pas aan het begin van haar carrière. Besana is haar mentor en hun onderlinge band die gebaseerd is op hun drang om misdadigers te vangen wordt gaandeweg steeds hechter.


Heimwee naar bloed heeft voldoende vaart om voortdurend te boeien maar is beslist geen actiethriller. Het heeft toch meer weg van een detective van Agatha Christie maar dan een stuk bloederiger. Heel eng wordt het ook niet en het bovennatuurlijke element blijft beperkt tot de suggestie van de aanwezigheid van een geest. Daarom kun je het ook niet onder het horrorgenre schuiven. Het lijkt nog het meest op een puzzelroman à la Christie en ook het tempo ligt maar een beetje hoger. Steeds weer schotelt de schrijver ons nieuwe puzzelstukjes voor die ons alle kanten op sturen en de nieuwsgierigheid wekken. De volop aanwezige wendingen verlopen in een traag tempo en op een broeierige wijze die de aandacht van de lezer gevangen houdt.

Toch zijn er ook wat onzorgvuldigheden te bespeuren. Het boek stipt bijvoorbeeld de mogelijkheid aan dat Verzeni onschuldig was. Deze veronderstelling wordt echter niet uitgewerkt maar blijft een los eindje. Ook is er onduidelijkheid over het liefdesleven van Besana. Het ene moment lijkt hij slechts één keer vreemd te zijn gegaan, de andere keer blijkt hij een reguliere schuinsmarcheerder te zijn. Deze slordigheidjes irriteren en zijn niet nodig.

Conclusie

'Heimwee naar bloed' is een originele roman die je het best kunt bestempelen als een slow cook thriller/detective met historische elementen. Voor wie houdt van veel achtergrondinformatie en zich graag onderdompelt in de Italiaanse (eet)cultuur, is dit boek een heuse aanrader.