Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Toont ons wat het is om mens te zijn

‘Na Mattias’ van Peter Zantingh begint met een lange en mooie zin over rouw.

"Rouw is als een schaduw. Hij voegt zich naar de stand van de zon, staat 's ochtends anders dan 's avonds. Hij leunt donker en geduldig tegen de muur, strekt zich in volle lengte uit over asfalt of trekt achter je rug zijn reliëf over te lang niet gemaaid gras, sierlijk dreigend als een slang."

De fraaiheid van de zin is nog niet helemaal tot je doorgedrongen wanneer de schrijver je shockeert met een brute aanval van een pitbull op een klein hondje. Degenen die getuigen zijn van dit gebeuren blijken gezamenlijk een diep verdriet met zich mee te dragen.
Hun vriend Mattias is overleden en nu moeten zij verder zonder hem en bovendien moeten zij het verlies een plaats geven.

Achtereenvolgens geeft de schrijver vrienden, familie en anderen die met hem verbonden waren een platform om hun gevoelens te uiten. Via hen zien we wie Mattias was, wat hij voor hen betekende en hoe verschillend zij omgaan met zijn verscheiden. Maar tot vlak voor de ontknoping weten we niet waardoor Mattias aan zijn eind kwam. Het relaas van de verschillende personages wijst ons steeds meer in de goede richting en tegen het eind weten we door alle kleine aanwijzingen hoe hij stierf en hoe alle personages met elkaar verbonden zijn.

Deze onderlinge verbondenheid loopt direct of indirect via Mattias en hoewel de relaties in diepte verschilden waren ze voor de betrokkenen van groot belang. Zo is het mooi om te zien dat de roadie van de band Lamentors op meerdere wijzen met Mattias verbonden is. Niet alleen was hij erbij toen Mattias stierf, ze speelden ook beiden de game Footballmanager en onderhielden online contacten.

Ook de beschrijving van de voortschrijdende blindheid van Chris en de gelijkenis van zijn ervaringen met de rouwbelevenis van Quentin is indrukwekkend. Zo zegt de blinde Chris: ‘het zwaarst van alles was het kwijtraken van herinneringen. Omdat ik met de daad van het herinneren, het zwarte waas van het heden eroverheen leg.’ Zo worden herinneringen die je opnieuw beleeft steeds meer een kopie van een kopie totdat op een dag alle vorm en kleur weg is.

De schrijver koos voor een ingetogen en waardige ontknoping van dit indringende verhaal. Het had ook een dramatische ontknoping kunnen worden met een hoop leed voor de moeder van Mattias. Het is mooi dat hij Tirra zulk een vermogen tot mededogen wist mee te geven waardoor het boek ons laat zien dat de eigen behoefte niet op de eerste plaats hoeft te komen.

Dit verhaal over rouw en onderlinge verbondenheid stemt tot nadenken en toont de wreedheid en schoonheid van de alledaagse werkelijkheid. De mooie zinnen verbinden deze innerlijke menselijke tegenstrijdigheden die naast elkaar bestaan maar toch een geheel vormen. Het boek geeft een kijkje in onze diepste zielenroerselen en toont ons wat het is om mens te zijn.
4

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Saskia Jacobs-Labree