Smaakt naar meer....

Met De Vleermuismoorden levert Toni Coppers alweer zijn negende Liese Meerhout-thriller af. Hij won in 2014 de Hercule Poirotprijs met Dood Water. Eerder was deze Vlaamse auteur genomineerd voor onder andere de Gouden Strop en de Diamanten Kogel. Nu worden zijn misdaadboeken ook verfilmd door VTM. Het wordt een dertiendelige serie genaamd Coppers. En dat is toevallig ook de echte naam van de schrijver.

In De Vleermuismoorden is commissaris Meerhout op zoek naar een andere woning. Wanneer een zwaar ongeluk plaatsvindt in Antwerpen denkt men in eerste instantie aan een terroristische aanslag. Later blijkt het toch om een moord te gaan. Het slachtoffer is een ex-politieagent en Liese krijgt de zaak op haar bordje. Haar collega en side-kick hoofdinspecteur Michel Masson, net terug van zijn vakantie in Portugal, is dolenthousiast over zijn bezoek aan een gigantische bibliotheek met vleermuizen in Mafra. Dan valt er nog een slachtoffer. Een rechter. En ook Liese blijkt doelwit te zijn. Liese, gewond, moet onderduiken. Ze is haar leven niet meer zeker. Het team zet alles op alles om de moordenaar in deze delicate zaak te vinden. En dat valt nog niet mee!

De boeken in deze serie zijn prima apart te lezen. Voorkennis is niet vereist. De schrijver slaagt er heel goed in om met weinig woorden de karakters en hun hebbelijkheden te introduceren. Masson beschrijft hij bijvoorbeeld als iemand die ’iedere dag vocht tegen zijn eigen onbenulligheid’ en ‘die angstvallig vasthield aan rede en kennis om niet al van ’s ochtends af te beginnen met zuipen’. Ook tutoyeert Masson alleen de mensen die hij vertrouwt en ‘dat was niet meer dan een handvol’.

Ook aan humor ontbreekt het niet. Tijdens haar huizenjacht bezoekt Liese een nogal donkere niet uitnodigende woning. Ze merkt op: ‘mocht ik een vleermuis zijn dan zou ik me er thuisvoelen’. En haar gele Saab doet haar denken aan ‘een rijdend urinestaal’.

Soms verrast Toni ons met bijzondere mooie poëtische fragmenten. Een daarvan is wanneer ze vanuit haar flat naar de giraffen kijkt die weldra achter een muur zullen verdwijnen. ‘Het was alsof de woning wist dat Liese haar binnenkort toch in de steek zou laten en daarom geen enkele moeite meer deed om meer te bieden dan de essentie: een vloer, een plafond, een verzameling betonnen muren’.

Vanaf het begin tot het eind blijft het boek boeien. De schrijfstijl is onderhoudend en zeer amusant en de impulsieve Liese verrast ons iedere keer weer met haar ideeën. Toni doseert de ingrediënten voor de ontknoping minutieus, precies en druppelsgewijs. Dit maakt aan de ene kant dat het verhaal spannend blijft en je meesleept. Aan de andere kant voelt het af en toe erg strak en op effect gericht aan. Ook de ontwikkeling in de personages en hun relaties onderling is vrij summier uitgewerkt. Het is niet zo dat het oppervlakkig wordt maar erg veel diepgang is er ook niet. Toch zijn de karakters goed inleefbaar en roept het impulsieve gedrag van Liese soms verontwaardiging op.

Over het geheel is het boek harmonieus te noemen en het smaakt zeker naar meer.