Vrouwen zijn labiel en mannen zijn zakkenwassers.....

Dat gevoel had ik na lezen van "meisje in de trein". Het heeft overigens nog best lang geduurd voordat ik snapte dat het bedoelde meisje een volwassen vrouw was. Ik zat maar te wachten op het moment dat er een meisje in beeld zou verschijnen. De hoofdpersoon in dit boek is een volwassen vrouw die aan de drank is en lijdt aan black outs. De reden hiervoor is dat ze gescheiden is en deze scheiding en de veranderde realiteit niet goed kan verwerken. In de loop van het boek ontdek je beetje bij beetje hoe het met ons "meisje" gesteld is. Halverwege het boek begon ik te twijfelen of ik het nog wel moest uitlezen. Gelukkig ging er toen iemand dood en dat bracht enige beweging in onze hoofdpersoon. Daarna gaat het heel traag richting de ontknoping. Onze hoofdpersoon is tamelijk onbewust van zichzelf en wat haar drijft. Haar kinderwens is hetgeen haar zowel heeft genekt als wat haar nu tot actie aanzet. Uiteindelijk hervindt ze gedeeltelijk haar helderheid . Het geheel komt op mij niet helemaal geloofwaardig over. De ontknoping kwam te snel. Ik vond de karakterontwikkeling te abrupt. Alle ontwikkeling lijkt voornamelijk diep onbewust plaats te vinden. Ik vond het dus zeer zeker geen geweldig boek.
Het enige spannende was de vraag of ze zelf iemand vermoord had.