Not my thing, but it sure is a good thing

De proloog van 'Het achtse leven' sleept de lezer meteen het verhaal in. Het belooft meteen een poëtisch sprookje te worden. En eerlijk is eerlijk, de schrijfstijl van Nino Haratischwili is meer dan bijzonder. Met meer dan 1200 pagina’s neemt zij de tijd om een familiesaga te vertellen. De ene na het ander personage komt uitgebreid aanbod.

Soms was het mij niet helemaal duidelijk waarom een personage geïntroduceerd wordt, maar naarmate het verhaal vorderde, hoe meer de puzzelstukjes samenvielen. Helaas was juist deze uitgebreide raadselachtige aanpak ook datgene waarin Haratischwili mij een beetje kwijtraakte. Het magisch-realisme werd mij soms een beetje te veel. De dramatische en langdradige bewoording voor een simpele omschrijving mocht van mij op sommige momenten een stuk beknopter.
Bedenk wel: dit is echter een kwestie van smaak. Ik erken zeker dat het heel erg knap is wat Haratischwili heeft neergezet. De Georgische geschiedenis werd in perfectie omschreven. Mijn kennis van de wereldgeschiedenis is nu iets completer door deze aangename geschiedenisles in prozavorm. Zelf de meest gruwelijkste gebeurtenissen waren draagbaar om te lezen. Lees dit als je van epische familiedrama houdt en verliefd wilt worden op grootse mooie zinnen.

Beoordeling: 3,5