Een met vaart geschreven doorlezer

Sofie Nauta is 26 jaar oud als haar vader Ward plotseling komt te overlijden. Het is aan haar om de uitvaart te organiseren en zich over zijn nalatenschap te ontfermen. Behalve het appartement waar Ward de laatste jaren woonde, is er ook nog het ouderlijk huis dat leeggeruimd en verkocht moet worden. Haar moeder heeft Sofie nooit gekend; zij stierf kort na haar geboorte aan een hersenbloeding. Broer Max woont al jaren in New York en is niet overgekomen voor de crematie. Het boterde niet bepaald tussen vader en zoon.
De nalatenschap van Ward, professor aan de universiteit, bestaat hoofdzakelijk uit een grote verzameling Amerikaanse romans: bijzondere uitgaven, eerste drukken en gesigneerde exemplaren. Sofie besluit de boeken aan de universiteit te schenken. Kort nadat deze zijn opgehaald door een archiefmedewerker, krijgt Sofie een telefoontje: er is iets met de boeken. Er blijkt een aantal verontrustende familiefoto’s te zijn gevonden in de collectie.
Met de hulp van Olivier, een promovendus van haar vader die de boeken catalogiseert, gaat Sofie op onderzoek uit. Zijn er nog meer foto in de boeken? Waar komen ze vandaan? Wie heeft ze er in gestopt? Ze stuit op meer raadsels: een ontbrekend dekbedovertrek, een merkwaardige getuigenis van de buurvrouw die haar vader gevonden heeft, een pak melk in de koelkast… Sofies zoektocht brengt haar onder meer bij haar grootouders, de huisarts van haar vader en bij haar broer Max en zijn vriendin Laura in New York. Tergend langzaam ontvouwt zich een dramatisch familiegeheim dat zijn sporen heeft nagelaten op alle betrokkenen. Het is uiteindelijk Laura die er bij Sofie op aandringt de waarheid te achterhalen. Zij voelt aan hoe beschadigd Max is door het verleden.
Sofie vertelt het verhaal van haar zoektocht aan de hand van tekeningen die zij maakt. Ze tekent de Waarheid, omdat ze niet zo goed met woorden is. ‘Ik laat onbedoeld letters weg, ik voeg ze toe, ik verwissel ze van plaats.’ En tegelijkertijd vraagt ze zich af wat er eigenlijk nog over is van die waarheid, na 26 jaar leugens.
Na de val is een met vaart geschreven pageturner. Precies op de juiste momenten gaat Van den Bemd even op de rem staan waardoor hij de spanningsboog tot het einde goed weet vast te houden.
Knap is de chronologische constructie van het boek: het verhaal begint waar het eindigt en er lopen drie chronologische lijnen door het boek die voortdurend wisselen. Er is het nu waarin Sofie tekent bovenaan de trap van haar ouderlijk huis. Er is het nabije verleden over haar zoektocht en er is het verleden waarin het drama plaatsvond dat zij langzaam onthult. Alhoewel ‘onthullen’ niet helemaal de juiste term is. Het lijkt alsof Sofie zelf ook om de hete brij heen cirkelt en haar eigen tempo bepaalt om de geschiedenis tot zich te nemen. Ze wil weten wat er gebeurd is en toch ook weer niet. Ze vraagt vooral naar details aan de mensen bij wie ze te rade gaat. Ze richt zich op de puzzelstukjes van het verleden zonder de grote vragen te stellen: Vertel, wat is er nou precies gebeurd?
Sofie maakt haar tekeningen bovenaan de trap. Zo heeft ze een vogelperspectief, zegt ze. Een objectief standpunt dat staat voor de dingen in verhouding zien. Maar haar tekeningen lijken vooral een poging om grip te krijgen op de resultaten van haar zoektocht. Een manier om betekenis te geven aan iets wat 26 jaar geleden plaatsvond. Bestaat er wel zoiets als waarheid als we terugkijken in het verleden? Of overleven uiteindelijk alleen de leugens? Dat wil zeggen ons eigen perspectief, gekleurd door alles wat we uitvergroten of juist niet onder ogen willen zien.