Wat gaat er door je heen als je hoort dat je, of een dierbare, niet lang meer te leven heeft?

Een ingrijpend maar ook een mooie roman over liefde. Hoe graag we de mensen om ons heen willen vasthouden, soms moeten we hen loslaten. Annabel krijgt een verschrikkelijke diagnose: ze heeft een tumor die niet meer te behandelen is. Samen met haar zoon David is ze vastbesloten de hoop niet op te geven. Ze moet beter worden! In België willen ze haar nog wel behandelen, dus reizen moeder en zoon heel wat keren af naar het ziekenhuis in Leuven. Maar kan ze al weer in jaren denken, of is de duur van haar leven toch een kwestie van In seizoenen.
n Seizoenen wordt uit verschillende standpunten geschreven in een soort dagboekvorm. Soms wordt het verhaal gewoon verteld. Boven deze hoofdstukken staat dan alleen de dag en datum. Andere keren is Annabel of David aan het woord. Dan staat er boven het hoofdstuk de naam van degene die aan het woord is. Er zijn ook stukken cursief gedrukte tekst. Dit zijn fragmenten uit een oud dagboek van Annabel. Het klinkt wellicht een beetje verwarrend, maar dat is het als je aan het lezen bent absoluut niet. De afwisseling van deze hoofdstukken vindt heel natuurlijk plaats.
Naarmate je vordert in het verhaal, leer je Annabel en David steeds beter kennen. Al snel wordt duidelijk dat ze allebei zo hun eigen redenen hebben om te geloven in het overwinnen van de tumor. Moeder en zoon leren elkaar beter dan ooit kennen…In seizoenen vertelt een mooi verhaal maar het is wel een heel triest boek. Het beschrijft nu eenmaal de laatste maanden van een doodzieke vrouw. Toch heeft Judith Visser er meer van weten te maken. Tussen de chemokuren door lezen we namelijk ook over zowel Annabels als Davids jeugdliefde. Verder worden ook de huwelijksproblemen van David mooi in het verhaal verweven. Ook dat zijn niet alleen maar onderwerpen om om te lachten, maar het maakt het geheel wel net wat lichter.

In seizoenen’ is een prachtig verhaal dat laat zien wat een vernietigende ziekte met iemand kan doen, welke impact dat heeft. Niet alleen de patiënt maar ook andere betrokkenen raken uit balans en gaan ieder op een eigen manier met een dergelijk rampscenario om. Het is vaak zo dat degene die ziek is zorgt voor relativeren en troost naar de anderen toe. Ook Annabel is een grote steun voor David, dit terwijl ze zo ziek is. Moeder en zoon delen veel maar om elkaar te ontzien belasten ze elkaar niet met alle gedachtes en zorgen, heel begrijpelijk natuurlijk. Maar Annabel is een sterke vrouw, ze kan dit laatste stuk van haar leven, het laatste dat ze als moeder kan doen ook nog wel. De vraag is alleen of David zijn deel ook aankan?