Ontroerend, vol met humor en een echte mustread

In het Mississippi van de jaren zestig wordt aan zwarte vrouwen wel de opvoeding van blanke kinderen toevertrouwd, maar niet het poetsen van het tafelzilver. Drie vrouwen zijn het allesbepalende racisme meer dan zat en besluiten dat de verschillen tussen hen minder belangrijk zijn dan de overeenkomsten.

Voordat ik begon met lezen had ik mijn twijfels over dit boek. Ik had verwacht dat het een truttige roman zou zijn, maar daar ben ik 100% van terug gekomen.
Van begin tot het einde wordt je meegezogen in het verhaal. Het is een ontroerend verhaal vol met humor. Mijn bloed heeft ook meerdere malen gekookt tijdens het lezen van dit boek. Om over de rassenscheiding te lezen was gewoonweg vreselijk, en de houding van de blanke vrouwen tegenover de getinte vrouwen was misselijkmakend.
Het verhaal was verder duidelijk geschreven en had een goede, prettige zinsopbouw.

Ook is het een veelzijdig verhaal. Je kijkt door de ogen van verschillende personen.
Het verhaal gaat vooral over Aibileen; die voor de luie Miss Leefolt werkt, Minny; getrouwd is met een zeer geweldadige man en regelmatig ontslagen wordt door haar grote mond, en dan ook nog Skeeter; een blanke vrouw die schoongenoeg heeft van de rassenscheding en de strijd aangaat. De wisseling in de hoofdstukken tussen deze personen maakte het verhaal ook moeilijk weg te leggen omdat er bij ieder hoofdstuk wel weer iets gebeurde waardoor je het boek niet weg wilt leggen en weten hoe het verder gaat.

Ook heeft het verhaal heftige momenten. Er wordt regelmatig geschreven over dat getinte mensen zijn vermoord, hun ogen zijn uitgestoken, hun tong is afgesneden enzovoorts. Het was ook bizar om te lezen dat de getinte mensen niet welkom zijn in de sociale voorzieningen voor de blanke mensen zoals de supermarkt, bibliotheek, het zwembad enzovoorts.

In dit verhaal had ik voor het eerst niet echt een favoriet personage. Ik vond Aibileen, Minny en Skeeter alle drie even leuk, en ze kwamen op mij over als sterke vrouwen.
Als ik dan toch moet kiezen dan ga ik wel voor Skeeter, omdat zij als een van de weinige strijd tegen de rassenscheiding, en ook niet meegaat in het beeld over hoe blanke vrouwen eruit moeten zien. Ze leeft min of meer en in hoeverre dat mogelijk is haar eigen leven, en dat waardeerde ik echt heel erg. Ook was zij een van de weinige blanke vrouwen die echt naar de getinte vrouwen luisterde zonder ze meteen te veroordelen.
Wel gruwelde ik enorm van het personage Miss Hilly. Haar egoïsme en rasisme waren echt verschrikkelijk. In mijn ogen verdiende ze niet eens een hulp, omdat iedereen simpelweg te goed voor haar is. Het "Vreselijke Slechte" wat Minny haar heeft aangedaan vond ik ook niet meer dan terrecht.

Het enige minpuntje aan dit boek vind ik dan oprecht de titel. Het is een truttige titel voor dit prachtige boek, en weergeeft ook niet goed in mijn ogen waar het verhaal over gaat.
Toch verdient dit boek de 5 sterren, omdat het simpelweg zo goed geschreven is, en je kijkt echt door de ogen van de personages. Ook draagt het een stukje bij aan de geschiedenis die zich heeft afgespeelt in de jaren 60.