Goede humor

In Good Omens (Hoge Omens) van Terry Pratchett en Neil Gaiman zal de wereld binnenkort vergaan. Al best snel eigenlijk.

Azirafaal en Crowley, twee niet menselijke wezens, verblijven al een hele tijd op de aarde en hebben het daar, op dit moment, best naar hun zin. Zij zien dat einde van de wereld eigenlijk helemaal niet zo zitten. Zouden ze dit, zonder dat iemand het doorheeft, kunnen verijdelen?

Ze zullen het in ieder geval proberen. Daarom houden ze een oogje op de antichrist. Hij wordt bijna 11 en zal dan zijn hellehond ontvangen. Op deze 11e verjaardag blijkt er echter iets helemaal niet te kloppen. De hond is in geen velden of wegen te bekennen. Crowley en Azirafaal blijken de verkeerde jongen in de gaten te houden. Maar dat is toch onmogelijk? Crowley heeft de jongen tenslotte zelf bij de nonnen gebracht.

“ ‘Ik bedoel, zij daar zijn toch de Vier Ruiters van de Apocalyps?’ ‘Motorrijders’ zei Vetjas. ‘Prima. Vier Rijders van de Apocalyps. Oorlog, Honger, Dood en - en nog een. Vervuiling. ‘Nou, en?’ ‘Dus die zeiden toch dat wij best mochten meerijden?’ ‘En?’ ‘Dus zijn wij nog Vier Ruit-, uh, Rijders van de Apocalyps. Welke zijn wij dan?’ Terry Pratchett en Neil Gaiman

Waar is de jongen dan wel? Crowley en Azirafaal moeten hem zien te vinden, zodat ze de Apocalyps kunnen voorkomen. Als dat niet lukt, moeten ze straks weg van de plek waar ze zo graag zijn. En dat wil toch niemand?

Good Omens (Hoge Omens) van Terry Pratchett en Neil Gaiman speelt volop met de begrippen goed en slecht. Ben je van nature goed of slecht? Kan je omgeving daar invloed op uitoefenen? Kunnen goede wezens, slechte dingen doen en slechte wezens, goede?

Het verhaal wordt met humor verteld en geeft een wat cynische kijk op de wereld en het geloof. Verwijzingen hebben vaak een grappige twist en schetsen een beeld dat past bij de inhoud van dit boek. De ontwikkeling van de hellehond en de Vier ‘Ruiters’ van de Apocalyps zijn bijvoorbeeld erg origineel.

Alhoewel ik soms echt wel heb gelachen en het verhaal goed in elkaar zit, was het niet wat ik ervan hoopte. Ik keek er echt naar uit om dit boek te gaan lezen, maar kwam er lastig doorheen. Waarschijnlijk past deze, soms wat absurde, vertelwijze gewoon niet zo goed bij mij.

Door alle zijsporen, die wel bij het verhaal hoorde, kon ik maar moeilijk het grote geheel blijven zien. Het was, voor mij, net iets te chaotisch. Dit maakt het natuurlijk niet direct een slecht boek. Er zijn tenslotte voldoende fans van dit verhaal en deze schrijvers te vinden.

Good Omens (Hoge Omens) van Terry Pratchett en Neil Gaiman bleek niet mijn soort boek te zijn. De schrijfstijl vond ik toch wat rommelig. Wel heeft het verhaal mij hier en daar laten lachen. Als ik mijn waardering daarop baseer dan geef ik dit boek drie sterren.

Deze recensie schreef ik voor, en is terug te vinden op, de blog In de Boekenkast: https://indeboekenkast.com