Droombeeld

Hoewel ik zelf het boek Grand Hotel de Bajes van Andries Bik momenteel aan het lezen ben, doe ik er toch langer over dan verwacht.
Een slecht boek ? Welnee !!
Dat zou ik echt niet durven beweren, want bij de wet is het nog steeds zo, dat als je gearresteerd wordt, je altijd het recht van zwijgen hebt, omdat alles wat je zegt tegen je gebruikt kan worden en daar wil ik mijn vingers in dit geval echt niet aan branden.
Bij wat ik tot dusver gelezen heb, val ik van de ene verbazing in de andere en het nodigt zeker uit om te blijven lezen in Grand Hotel de Bajes.

Wat is dan mijn probleem zou je zeggen ?

Nou....
Telkens als ik verder wil lezen, blijkt mijn boek al ingepikt door iemand hier in huis! En de dief houdt zich steevast schuil in een donker hoekje.
Nu kan ik er natuurlijk boos om worden, want mijn qualitytime met een goed boek wordt me immers door mijn neus geboord. Maar dan hoor en zie ik het plezier wat deze anonieme dief er aan beleeft. Maar toch, iets ongevraagd wegnemen, dat kan natuurlijk echt niet. Dus ik besluit 'm maar eens te gaan verhoren.

"Jij neemt het wel heel letterlijk dat boek hè, als je het zelfs aandurft, het onder mijn neus vandaan te stelen zodra ik mijn kont maar even keer ? Solliciteer je soms naar een "vakantie" in de bajes?"

Alles werd natuurlijk in alle hevigheid ontkend zoals het een echte dief betaamd. Daarop besloot ik hem iets harder aan te pakken en 'm te chanteren:
"Je leven hangt er vanaf, nu je het slechte pad verkozen hebt; je kan nu niet meer terug, al zou je op je blote knietjes smeken."
Mijn "arrestant" keek me ondertussen met toegeknepen ogen aan.
"Je mag Grand Hotel de Bajes uitlezen, als je daarna je mening geeft in het Selfpub Café". De stiekeme lezer keek me nu met grote vertwijfeling aan, want lezen voor een dyslect is al wat, maar een recensie schrijven? Da's wel heel andere koek. Maar een rechter kent ook geen genade, zoete broodjes worden niet gebakken, dus daar begin ik ook niet aan.
De dief des huizes koos uiteindelijk toch maar eieren voor zijn geld, want hij was ondertussen ook nog eens behoorlijk verslaafd geraakt aan het geheel, en voor een verslaafde is het immers moeilijk afkicken. Aarzelend stemde hij in. Onder mijn wakend oog las hij verder, ik zou m niet meer met rust laten. Wie zijn billen brand, moet op de blaren zitten. Ik zou m zeker niet vervroegd vrijlaten.
Dat ie m echt kneep na mijn uitspraak, mocht duidelijk zijn. Ondanks zijn dyslectie las mijn arrestant het boek in een ruime dag uit, hij sliep er snachts niet eens meer van.
Bang dat de veroordeling nog vele malen erger zou worden als hij in hoger beroep zou gaan, besloot hij uiteindelijk maar schuld te bekennen en dat op papier te ondertekenen voor het Selfpub Café.

Aldus resteert mij nog de schuldbekentenis van de anonieme dief over Grand Hotel de Bajes :

Wat een realiteit in dit boek ! Zo geschreven "alsof ik er zelf zat en mij liet bedienen op een koninklijk presenteerblaadje."

Erg interessant om een kijkje te krijgen in het leven van gedetineerden in gevangenschap anno 2019. In verwondering gelezen dat het zo ongeveer echt hotels blijken te zijn. Je kent de verhalen natuurlijk wel uit de media, maar het nu te horen van een insider, maakt het nog moeilijker te bevatten. Te gek voor woorden dat we daar met zijn allen aan mee betalen om gedetineerden een korte of lange "vakantie" te bezorgen in een luxe resort.

Hoewel ik begrijp dat detentie niet bij uitstek fijn is, ben ik na het lezen van dit boek toch wel van mening, dat het ook weer niet heel vervelend hoeft te zijn. Ik zou zeggen, het moedigt bijna aan.Als je geen onderdak hebt of iets staat je niet aan, check je toch even daar in. Triest eigenlijk. Ik vraag me wel af of er ook niveau's zijn. Dat je meer of minder ter beschikking hebt naar mate je meer of minder hebt uitgevreten.

Hoewel ik zelf nooit verder ben gekomen dan een stevig gesprek met oom agent in een politiecel tot diep in de nacht, ben ik na het lezen van dit boek, toch wellicht wel voornemens om volgend jaar ook een vakantie in hotel De Bajes te boeken. Ik kan ook wel wat "Me Time" gebruiken, Andries.
(Een mens moet toch wat hebben om te dromen)

Andries, ik moest wat neerzetten voor het selfpub café, anders zou ik mijn leven hier in mijn house at the beach niet zeker zijn zo je hebt kunnen lezen eerder in dit bericht, dus bij deze.
Dank dat ik de kans kreeg om je boek te lezen. Ik begrijp nu ook waarom mijn maatjes vroeger zoveel moeite deden om bij oom agent in het geding te komen, die hadden dit vast voorzien.

De mázzel !!
Groetjes D.T.