Geen eigen eiland

Esther Ending is opgegroeid op Ibiza en dat is te merken in haar derde roman Een eigen eiland. Het verhaal speelt zich af aan de achterkant van de glitter en glamour, de donkere kant van het eiland.
Marianne woont in de villa van haar vader die een gevangenisstraf uitzit. Ze heeft een moeizame relatie met haar hippiemoeder die op het buureiland Formentera woont en therapeutische workshops geeft.
Het boek begint met de herinnering aan een aanhouding door de gehate Guardia Civils en hoewel Marianne geen rijbewijs en geen verzekering kon tonen en bovendien geen helm droeg, liet meneer Guardia Civil haar gaan. Hij glimlachte er zelfs bijen Guardia Civils glimlachen nooit. Ze hoorde zijn partner zijn naam roepen: Ramiro. "Tegen de tijd dat de avond overliep in de nacht en de whiskey onder het etiket verdween, had ze van Ramiro een hechte vriend gemaakt met wie ze in nachtcafés aan de bar hing." Marianne is het hele boek door op zoek naar deze Ramiro. Ze leeft een leven vol drank en drugs. In eerste instantie heeft ze mijn sympathie niet, maar gaandeweg verandert dat, omdat ondanks alle bravoure en drank, ze eigenlijk een heel kwetsbaar eenzaam meisje blijkt op zoek naar geborgenheid die haar wordt onthouden door haar ouders. Je wordt meegezogen in haar verwarde wereld die door Esther Ending heel beeldend wordt beschreven. Ondanks alle ellende eindigt het boek verrassend hoopvol en houd ik er een positief gevoel aan over: het gaat goed komen.