een roman voor wie van puzzelen houdt

In De greppel voert Koch een Amsterdamse burgemeester, Robert Walter op. De keuze voor een publieke figuur is bepalend voor de rest van het verhaal. Het gaat hier namelijk om iemand die meedraait in politieke intriges en macht uitstraalt. Daarnaast moet hij voortdurend rekening houden met de publieke opinie en kan hij overal herkend worden. Robert heeft geen last van valse bescheidenheid en laat graag zijn mening horen. Dit levert enkele geslaagde passages op waarin Kochs scherpe ironie o.m. het huidige (milieu)beleid fijntjes fileert. Er wordt echter te vaak op dezelfde nagel geslagen, waardoor Roberts scheldtirades naar het einde toe hun kracht verliezen.

Wanneer Robert vermoedt dat zijn vrouw vreemdgaat met een van zijn wethouders, wordt de impact van zijn bekendheid gauw duidelijk. Hij wil een stabiele en krachtdadige indruk maken, zowel in besprekingen als op straat – want ook aan de vuilniscontainer kan hij aangesproken worden en mag hij geen al te belachelijk figuur slaan. Hij beslist dan ook om voorzichtig te werk te gaan en zowel zijn vrouw als de wethouder ongemerkt in de gaten te houden. Hij slingert daarbij voortdurend heen en weer tussen zijn drang naar ontmaskering en zijn voorkeur om niets te weten te komen, waardoor zijn paranoïde gedachten groteske vormen aannemen.

Omdat het verhaal vanuit Roberts standpunt verteld wordt is het voor de lezer nooit duidelijk in welke mate zijn vermoedens stroken met de werkelijkheid. Bovendien speelt Koch openlijk met de mogelijkheden van een onbetrouwbare verteller. Toch heb je als lezer geen andere keuze dan Roberts weg te volgen en wordt je op die manier meermaals op het verkeerde been gezet. Om het spel helemaal uitdagend te maken voegt Koch nog een aantal verhaallijnen aan het geheel toe. Zo wordt Robert er door een journalist van beschuldigd tijdens zijn jonge jaren betrokken te zijn geweest bij een gewelddadig incident, beslissen zijn ouders om gezamenlijk uit het leven te stappen en klopt zijn beste vriend met een vreemd voorstel bij hem aan. Kortom: er gebeurt veel in dit boek. Althans, Koch suggereert veel, strooit kwistig rond met vermoedens en creëert een behoorlijk mistgordijn waar de lezer op eigen houtje moet zien door te komen.

Het puzzelen met vermoedens, vooroordelen en halve waarheden is een sterkte van het boek en maakte me aanvankelijk erg enthousiast. Naar het einde toe bleven er echter te veel losse draadjes, wat me enigszins frustreerde. Opgeworpen vragen blijven onbeantwoord en het is me niet duidelijk waar Koch nu eigenlijk heen wou met dit verhaal. Hierdoor heb ik het boek dichtgeklapt met een gevoel van anti-climax, en is het vooral die ervaring die uiteindelijk is blijven hangen.