Van cover over structuur tot inhoud: met glans geslaagd

Haar debuut ‘The Miniaturist’ (Het huis aan de gouden bocht) zette Jessie Burton (1982) meteen internationaal op de kaart. Burton liet zich inspireren door het poppenhuis van Petronella Oortman om een verhaal te schrijven dat zich afspeelt in het 17-eeuwse Amsterdam. De manier waarop het verhaal baadt in een sfeer van mysterie en achterdocht doet denken aan een gothic novel en leverde haar heel wat positieve recensies op. Twee jaar na haar debuut brengt ze De Muze uit, die alweer een indrukwekkende cover krijgt. Net als bij haar debuut geeft de cover een deel van het verhaal weer en is zo opvallend en origineel dat je het boek wel uit de rekken moet nemen om even van naderbij te bekijken.

Net als in Burtons debuut, wordt dit verhaal voortgedreven door geheimen. Maar waar in haar debuut het mysterie vooral in de sfeer van het boek zat en een onheilspellende schaduw over het verhaal wierp, vertrekt het in De muze vooral vanuit de acties en keuzes van de personages. Burtons schrijfstijl heeft zich de afgelopen twee jaar verder ontwikkelt. Ze neemt de tijd om situaties grondig te beschrijven en dat levert frappante beschrijvingen van personages en locaties op. De omgeving komt helemaal tot leven waardoor je je als lezer bijna één van de personages waant en de beschreven schilderijen ook echt lijkt te kunnen zien. Met subtiele verwijzingen naar toekomstige gebeurtenissen wordt de spanning steeds verder opgebouwd. De wisselwerking tussen de twee verhaallijnen zorgt voor een slimme constructie waarbij de lezer meermaals op het verkeerde been gezet wordt. Halverwege lijkt het alsof je het verhaal doorhebt, maar ook dan blijken er nog addertjes onder het gras te zitten. Op die manier weet Burton de aandacht van begin tot einde vast te houden.

Mijn volledige recensie vind je hier: https://www.hebban.nl/spot/smakelijk-lezen/nieuws/van-cover-over-structuur-tot-inhoud-met-glans-geslaagd-de-muze-jessie-burton